پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

محبت، اساس دين است و آن خمير مايه‌‎ي فطرت آدمي است و شايد بتوان گفت هيچ فرهنگ و مذهبي نيست كه جلوه‌‎اي از محبت در آن يافت نشود.تمام قرآن پيام محبت الهي به اين انسان آسماني است؛ چه در آياتي كه در آن‌ها لفظ محبت و رأفت به صراحت بيان شده است و چه در آياتي كه اين لفظ نيامده است و حتي آيات عذاب الهي براي برگردانيدن انسان به اصل محبت و نجات او از ورطه تكذيب آيات الهي است.محبت روح خدا در ميان بندگان است و چيزي شيرين تر از آن نيست. محبت الهي، اكسيري است كه هم در ابتدا و هم در ادامه‌‎ي راه، شامل حال انسان‌ها مي‌شود. محبت خداوند در ابتدا، امتناني و شامل حال همه انسان‌ها است، خلقت انسان و برتري دادن او برساير مخلوقات، آفرينش انواع نعمات الهي و زيبابي‌هاي طبيعي، ارسال رسل، انزال كتب، عقل و قبول توبه بندگان از جلوه‌هاي مادي و معنوي محبت الهي در دنيا به بندگان مي‌باشد.اما در ادامه، محبت شامل حال بندگاني مي‌شود كه از آن محبت اوليه، استفاده كرده، آن‌ها متقابلا به خداوند عشق ورزيدند و سعي كردند آن گونه كه خداوند مي‌خواهد، باشند به سمت آن مركز مهر محبت حركت كرده اند.اين محبت هم جلوه‌هاي دارد كه در دنيا با هدايت و استجابت دعا جلوه گر است و در آخرت با نعمت‌هاي بهشتي، حيات جاودان ابدي، رضوان الهي و قبول شفاعت جلوه مي‌كند. و براي محبوب شدن و قرار گرفتن در اين شعاع محبت راهكارهاي وجود دارد كه با مراجعه به آيات و روايات مي‌توان آن‌ها را دريافت. در آيات مختلف قرآن كريم از محبت خداوند به گروهي از بندگان آراسته به ويژگي‌هاي اخلاقي و اعتقادي ويژه سخن به ميان آمده است.ايمان و عمل صالح، كثرت ذكر، شكر نعمات،صبر،توكل، تقوا، و متابعت از رسول از راههاي دستيابي به محبت الهي است.