پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

پوشش يكي از شاخص هاي وجود آدمي است و وجه مميز انسان با ديگر موجودات است ودر منطق الهي از جايگاه رفيعي برخوردار است ،از اين رو نمايندگان الهي نيز به ترويج آن پرداختند و در جاهايي كه خلاف آن را مشاهده مي نمودند با آن برخورد مي كرده اند .نوع مواجهه ايشان در دو جهت ايجابي و سلبي نمود پيدا كرده است .مباني كه از آن مباني به مقابله با بدپوششي مي توان رسيد ابتدا اصل پوشش و حدود آن است كه در نهايت به اين مسئله منتج مي شود كه اصل برپوشش است وهرچه خلاف آن ثابت گردد بدپوششي است ،مباني ديگر امر به معروف ونهي از منكر است كه در پايان به اين نكته رسيده مي شود كه بد پوششي جز منكرات است و ادله امر به معروف ونهي از منكر مشمول آن مي شود وبايد با آن مقابله كرد ،مبناي ديگر اصل رعايت حقوق ديگران و در پي آن حق الناس مطرح است ،واز جمله مباني ديگر حرمت گسترش رزائل اخلاقي است كه با بدپوششي در اجتماع فساد ورزائل گسترش مي يابد و نتيجه اي كه حاصل مي آيد اين است كه بدپوششي به دنبال خود فساد فردي وخانوادگي ودرپايان فساد اجتماع را به ارمغان مي آورد وبايد راهكارهاي مقابله با آن رابيابيم كه پزوهشي جداگانه را مي طلبد به اميد آن روز كه ريشه هاي بدپوششي را در جامعه بخشكانيم تا جامعه اي سالم وبه دور از فساد داشته باشيم.