پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

احترام به مقدسات اديان ومذاهب از اموري است كه علاوه بر ادله نقلي مؤيد به ادله غير نقلي نيز مي باشد و از سوي ديگر حرمت هانت به مقدسات در هر آئين و شريعت و مذهبي امري مسلم و مقبول تلقي مي گردد، يكي از آسيب ها و چالش هاي موجود در امت اسلامي ايجاد اختلاف و تفرقه ميان فريقين، با سياست ها و مقاصد شيطاني از سوي بيگانگان و جهل و غفلت وتعصب از سوي برخي افراد و جريان هاي داخلي از جمله جريان وهابيت است كه افكار، باورها و عقايد آنان شامل ذات باريتعالي و حضرت رسول اكرم صلي الله عليه و آله، نفي توسل، نفي زيارت قبور و.. كه جامعه اسلامي را همواره دچار ضعف و انحطاط نموده است، از آن جايي كه اهانت به مقدسات كم و بيش از جانب هر دو فرقه در ميان عوام و برخي جريان هاي خاص مذهبي رايج مي باشد در اين تحقيق ضمن بررسي ادله نقلي و غير نقلي در مورد قاعده فقهي حرمت اهانت به مقدسات فريقين با ذكر شواهدي از كلام اعلام و بزرگان شيعه وسني به دفاع از سياست هاي راهبردي «تقريب مذاهب اسلامي» و در نهايت به نقد و بررسي ديدگاه افراطي وهابيت در زمينه تحقير و تقبيح مقدسات فريقين خاصه شيعه مي پردازد.