پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

اميد به خدا در زندگي، احساس مطلوبي است كه از ايمان و شناخت نسبت به مبدا هستي حاصل مي‌شود و اين تحفه گران‌بها، موجب نيل انسان به سعادت دنيا و كمال مطلوب ابدي است. از اين رو در پژوهش حاضر تلاش شده تا با تعمّق و تدبّر در آيات و تفاسير قرآن و با تكيه بر روش توصيفي- تحليلي، مسئله اميد به خدا در زندگي، آثار، راهكارها و موانع ايجاد آن با تأكيد بر تفسير الميزان مورد بررسي قرار گيرد. به كارگيري اميد در هر مكتب تربيتي از شناخت و ديدگاه آن مكتب نسبت به انسان و هدف تربيتي آن ناشي خواهد شد. از طرفي مسأله اميد و اميدواري به خدا در قرآن و روايات به دفعات متعدد و به شيوه هاي مختلف، بيان گرديده است. هدف از انجام اين پژوهش چيستي اميد به خدا و اميدوار كردن انسان ها در عرصه‌هاي مختلف زندگي بوده و جلوگيري از نااميدي افراد مزيد انگيزه براي اين پژوهش شده است. از پژوهش حاضر بدست مي‌آيد كه اميد به خداوند در سعادت دنيا و آخرت انسان تاثير دارد و عاملي براي حركت و تلاش انسان است و با توجه به اصل تقدم پيشگيري بر درمان، اگر به اين آثار توجه شود، مي توان از بروز نااميدي پيشگيري و يا اميد را در فرد حفظ و تقويت كرد. آثار اميد به خدا شامل آثار مادي كه خود مانع از بدي ها و برخورداري از نيكي ها مي‌شود و آثار معنوي مانند استجابت دعا، تقّرب به خداوند و نجات و آرامش را در بردارد. هرچند در اين راه موانعي وجود دارد ولي با وجود راهكارهاي مناسب بينشي و رفتاري در اين زمينه، مي‌توان موانع را از پيش رو برداشت و به اميد دست پيدا كرد.