پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

مسئله ايمان و محبت در الهيات شيعي و مسيحي و در بياني كاملتر نجاتبخشي، از اهميت زيادي برخوردار است. افراط و اهمال در محبت كه بهعنوان ركن و پايه هر دو دين ابراهيمي به شمار ميآيد سبب ايجاد انحراف و حركت در مسير باطل ميگردد. در مباني مسيحي، اگر مرگ فديهوار حضرت مسيح عليهالسلام سبب آمرزش گناهان بشري ميشود، در مباني شيعه نيز محبت و ولايت به اهلبيت عليهالسلام خاصه اباعبدالله الحسين عليهالسلام عوض و سبب رهايي و آمرزش گناهان ميشود. آيا اين تفكّر و باور عقيدتي همان كنار نهادن شريعت در مسيحت به شكلي ديگر نيست. در اين تحقيق مشخص شد كه در الهيات مسيحي با مسئلهي محبت و عمل دو برخورد متفاوت صورتگرفته است؛ در بخشي از الهيات مسيحي ايمان و محبت در كنار عمل امري ملزم و ضروري است و در بخشي ديگر محبت در كنار شريعت و عمل، اسارت و بردگي توصيف ميشود. ازاينرو مسيحيت با دو نوع مسيحشناسي روبرو است: مسيحي كه الگوست و مسيحي كه الهي است؛ برايناساس اعتقاد به فديه شدن حضرت مسيح عليهالسلام نيز متفاوت ميشود و با نظرات و الگوهايي همراه ميگردد كه مطرح شده است. در گزارههاي شيعي نيز به اين نظر توجه شد كه منظور از ذبح عظيمي كه در آيه 107 سوره صافات مطرح گرديده اشك بر مصيبت اباعبدالله الحسين عليهالسلام است كه فديهي اندوه بر ذبح حضرت اسماعيل عليهالسلام شد. همچنين به ارزش و اهميّت عمل و اطاعت در كنار محبت به ولايت پرداخته شد و بيان گرديد كه كفارهي محبان اهلبيت عليهالسلام همان سختيها و مصائبي است كه در طول حيات ديني و اخروي خود متحمل ميشوند، نه اينكه شهادت امام حسين عليهالسلام فديهي گناهان آنان شد. بنابراين در مباني شيعه، محبت در كنار عمل سبب آمرزش گناهان مي‌گردد و در مباني مسيحيت، صرف محبت و اعتقاد به مرگ فديه‌وار حضرت مسيح سبب آمرزش گناهان مي‌شود.