پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده جسم انسان كالبدي است كه زماني با قالب مادّي و گاهي مثالي، روح ارزشمند و الهي انسان را در خود جاي ميدهد. اين روح باقي، نيازمند ظرفي با ويژگيهايي منحصر به فرد به نام آخرت است كه گنجايش او را دارد. عدم وجود ياور، شفيع، تأثر و تأثير اجتماعي و ... باعث ميشود كه فرد با اعتقاد و كارهاي خود، تنها بماند. خداوند و فرشتگان حامي و دوست بهشتيان بوده و در مورد جهنّميان اين مسأله به عكس ميباشد. انسان آخرتي آگاه، مسئول و متذكّر بوده؛ نه تنها اعمال خود را مجسّم ميبيند، بلكه شهودي چون اعضاي بدنش را مشاهده ميكند كه له يا عليه او شهادت ميدهند. خداوند از خانوادهاي كه گاهي دشمن انسان و گاهي وسيلهي آزمايش او هستند و از برداشته شدن روابط نسبي و سببي در آخرت و عدم سود رساني و فرار از آنها و حتي فديه دادنشان به اميد رهايي از عذاب آخرت، سخن به ميان ميآورد و اين خوبان هستند كه با شادماني، به خانوادهي مؤمن خود مي پيوندند. محبّت ستوني است كه عالم بر آن بنا شده است. تنها خداوند محبوب و هر چه رنگ او را ميدهد، شايستهي محبت حقيقي هستند. محبّت پيروي ميآورد به حدّي كه باعث معيت فرد با محبوب خود در آخرت خواهد شد. آهنرباي ولايت، رهروان نوري را با ولّي خود ميپيوندد و ناريها را از هم دور مينمايد. زيرا آنان دوستان ناري خود را از دست داده، آرزوي دوستي با خوبان را دارند و پادشاهان دنيا آن روز، محتاج تكّه نان و قطره آبي هستند. فردوسيان با نوري كه در دنيا كسب كردهاند، راه طي كرده و با يكديگر به تسبيح و شكر الهي مشغول و آتشيان ظلمتي دارند كه هر لحظه بيشتر به سرزنش يكديگر وادارشان ميكند.