پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

رقابت¬هاي ورزشي يكي از عرصه¬هايي است كه ناهنجاري¬هاي اخلاقي در آن ديده ميشود. به اعتقاد برخي، تبعيض جنسيتي يكي از اين ناهنجاري¬ها است كه به معناي برخورد متفاوت و نابرابر با زن و مرد به دليل ويژگي¬هاي خاص هر يك از آن¬ها مي¬باشد. تبعيض جنسيتي در رقابت¬هاي ورزشي موافقان و مخالفاني دارد. مخالفان جلوگيري از رقابت و مبارزه زنان با مردان در مسابقات ورزشي را نوعي تبعيض به شمار ميآورند اما موافقان استدلالهاي متفاوتي براي اخلاقي بودن آن اقامه كرده¬اند كه برخي از آنها براساس ويژگيهاي فيزيكي زنان (عدالت در رقابت، تنش شيرين عدم قطعيت نتيجه، ارزش منحصر به فرد ورزش زنان) و برخي براساس ويژگي¬هاي روان¬شناختي آنها (زنان متقاعد شده، تجاوزگري و خشونت مردان) اقامه شده است. در مقابل مخالفان مهمترين استدلال خود يعني «استدلال برابري» را بر غيراخلاقي بودن جدايي رقابت آنان اقامه ميكنند. برخي افراد به عنوان مخالفان سرسخت تبعيض جنسيتي تقريري متفاوت در اين موضوع ارائه ميدهند. برخي از آنان هدف ورزش را پيروزي ميداند خواه پيروز ميدان زن باشد يا مرد امّا برخي ديگر برابري را بر سه قسم ميداند و در برخي موارد رقابتهاي زنان و مردان را اخلاقي ميداند. در اين پايان نامه كه به صورت توصيفي-تحليلي گردآوري شده است به بررسي و نقد اين استدلالها پرداخته خواهد شد. بر اساس پژوهش حاضر گر چه در برخي از ورزشها كه هويت خشونتآميري ندارند امكان رقابت زنان و مردان با يكديگر وجود دارد امّا به طور كلي به دليل تفاوت فيزيكي و رواني غالب آنها نيز بايد رقابتها از يكديگر جدا برگزار شود و تبعيض جنسيتي اخلاقي خواهد بود.