پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

قرائت قرآن، يكي از مهم ترين دغدغه هاي مسلمان در ابتداي نزول وحي بر پيامبر خدا در جامعه اسلامي بوده و در همان قرن طبقه قراء شكل گرفت. واژهي قرّاء (جمع واژهيقاري و ريشه گرفته از قَرَءَ به معناي خواندن) و به طور كلي قراء به كساني كه قرائت خاصي از قرآن داشته اند گفته مي شود. در مفهوم تاريخيِ خود در تاريخنگاري عرب، بهطور خاصّ به گروهي از قاريان اهل عراق اطلاق ميشود. اين طبقه در جامعه اسلامي نقش و جايگاه مهمي پيدا كرده اند. يكي از قراء با نفوذ كه در تاريخ اسلام نقش مؤثري را ايفاء نمود، ابوموسي اشعري است. ابوموسي اشعري، با كردارهاي تناقضآميز خود در طول زندگياش، شخصيّتي منحصر به فرد و رفتاري سرشار از پيچيدگي و در عينِ حال سادگي داشت و در مسيرِ زيستِ فكري-سياسياش نقشهاي گوناگون و متضادي در طول تاريخ صدر اسلام از خود بروز داد. با توجه به نفوذ ابوموسي اشعري ميان اهل عراق و قاريان عراقي و همچنين تمايل وي به خليفة دوم و سنت او، نبايد از آموزه ها و تأثير وي بر فضاي فكري عقيدتي كوفه و بصره غافل بود. علاوه بر اين ابوموسي اشعري به واسطه جايگاه ويژه و شيخوخيّت كه در ميان اين طبقه دارد، موجب شد كه حكومت امام علي را تضعيف نمايند و مردم را بر عليه آن حضرت بشوراند. بنابراين ابوموسي اشعري به واسطه ايفاي نقشي مهم در تاريخ اسلام دوران خلفا و دارا بودن نقش قاري، محدّث و مفسر، و نيز جايگاه او در ميان طبقهي قراء كوفه، توانست در حوادث و جريانات فكري و اختلافات فراواني در ميان طبقه قراء تأثيرگذار باشد و اين طبقه را بر عليه حكومت بر حق امام عصر خويش بشوراند و به كارشكني بپردازد.