پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

زبان قرآن، شاخه اي جديد از علوم قرآني است كه به تحليل گزاره ها و باور هاي قرآني، مباني فهم آنها و كشف صفات عام و خاص هر يك مي پردازد. زبان قرآن داراي چهار مولفه معناداري، واقع نمايي، تاليفي بودن و شبكه اي بودن مي باشد.گزاره معرفت بخش آن است كه ناظر به واقعيت عيني باشد. و در برابر آن، گزاره¬ي غير معرفت بخش قرار دارد كه در وراي آن چنين واقعيتي نهفته نيست و گوينده¬ي آن ناظر به واقع سخن نمي گويد. زبان قرآن در بيان آخرت به دو روش استدلالي و غير استدلالي به اثبات وجود آخرت مي پردازد كه در روش استدلالي با براهين مختلف فطري، توحيدي، حكمت و عدالت و ... و در روش غير استدلالي با استفاده از مجاز، كنايه و تمثيل و استعاره به بحث وجود معاد پرداخته است. اما زبان قرآن دو رويكرد معرفت بخش و غير معرفت بخش به گزاره ها دارد. تلقي غير معرفت بخش از زبان قرآن به دو روش قابل بيان است؛ تعميم ادله غير معرفت بخش دانشمندان غربي به زبان قرآن و آراي پاره¬ اي از روشنفكران مسلمان. اين تحقيق با محوريت شيوه شناسي زبان قرآن در معرفي آخرت به گونه هاي زبان قرآن پرداخته و شامل چهار فصل مي باشد كه فصل اول را كليات و مفاهيم را مطرح مي كند و و در فصل دوم، به گونه شناسي زبان قرآن و در فصل سوم و چهارم شيو¬ه¬¬هاي زبان قرآن در وجود آخرت و مراحل آن مي پردازد.