پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

كاوش در عدالت صحابه و فراگير خواندن آن در تمام مصاديقش، يكي از مسائل اختلافي بين دو مذهب شيعه و سني بوده، كه عالمان هر كدام در رابطه با صحت ادعاي خود شواهدي از كتاب، سنت و تاريخ را ذكر نمودهاند. هر چند صحابي بودن، يك افتخار براي مسلمانان زمان حيات پيامبر صلي الله عليه وآله بوده اما حضور آنها در كنار حضرت، به مثال كيميايي نيست كه همگي آنها را بتوان عادل خواند بلكه برخي به مقام عصمت رسيده و برخي جزء مرتدين در دين گشتهاند. البته واسطه رسيدن قرآن، سنت به نسل¬هاي بعدي در اكثر موارد يكي از صحابهي پيامبر صلي الله عليه و آله ميباشد، وصحت و سقم اين روايات ضرورتي است كه، اين مقال را به رشتهي تحرير كشانده و نوشتار پيش رو با روش توسعهاي و كاربردي، پس از مشخص كردن معناي لغوي و اصطلاحي صحابه و رابطه بين اين دو با در نظر گرفتن كاربردهاي قرآني، و نيز ذكر معناي قابل قبول عدالت، در فصل مفهوم شناسي، و با بررسي آيات قرآني20 آيه را مورد بررسي قرار داده كه به اذعان نويسنده، در هيچ نوشتهاي بحث نشده و با قرار دادن اين آيات در چهار فصل: اعتقادي، اخلاقي، فقهي و تاريخي به اين نتيجه رسيده است كه؛ وجود خطا و لغزش اعتقادي، اخلاقي و رفتاري در متن زندگي برخي از صحابه پيامبر صلي الله عليه و آله مشاهده شده و به هيچ وجه انكار پذيرنبوده و به جريان انداختن مصونيت ديني آنها تنها يك اشتباه مذهبي است و با وجود چنين آياتي كه حاكي از لغزش آنها ميباشد؛ كنار گذاشتن اين اعتقاد، محرز ميگردد.