پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده رجوع به قرآن و بهره بردن از آيات نوراني آن تنها به قرائت با صوت زيبا و حزين محدود نمي¬شود، بلكه در آيات و روايات، بسيار به تدبر در قرآن توصيه شده است. اما بايد دانست كه برخي از آيات به روشني بر مقصود خداوند متعال دلالت ندارد، ازاين¬رو مفسران در طول تاريخ اسلام كوشيده¬اند، با توضيح و بعضا توجيه برخي از آيات، ذهن قرائت¬كنندگان قرآن را به منظور الهي نزديك سازند. آيات متشابهي كه در ظاهر با عصمت انبياء الهي در تعارض است نمونه¬اي از اين گونه آيات است. البته موضوع تحقيق حاضر (از ميان انبياء)، حضرت موسي عليه السلام است؛ بنابراين سعي شده است ضمن بيان و تفسير محكمات عصمت حضرت موسي عليه السلام مانند آيه 41 سوره مباركه طه: «وَ اصطَنَعتُكَ لِنَفسِي» يا آيه 144 سوره مباركه اعراف: «قال يا موسي إنِّي اصطَفَيتُكَ علي النَّاسِ بِرسالاتي و بِكَلامي...» و ...، آيات متشابهي كه ظاهرا عصمت اين جناب را به چالش مي¬كشد و در ذهن شنونده شبهه ايجاد مي¬كند، با استفاده از نظر مفسران، مورد تحليل قرار گيرد. به عنوان مثال در خصوص آيات متشابهي مانند آيه 14 سوره مباركه شعراء: «وَ لهم عليَّ ذنبٌ...» و آيه 20 همين سوره: «فَعَلتُها إذا و أنا من الضَّالِّين» مي¬توان گفت منظور از ذنب، معناي لغوي آن يعني تبعات و عواقب عمل است و مقصود از ضلالت را به جهل يا توريه تفسير كرده¬اند. در واقع آيات محكم بسان ام¬الكتاب مرجع تأويل و ارجاع آيات متشابه درباره متشابهات جريان گفتاري و رفتاري حضرت موسي عليه السلام مي¬باشند. ما در اين پايان¬نامه با روش جمع¬آوري كتابخانه¬اي اين پژوهش را پيش برده¬ايم.