پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

اهداي عضو به اين معني است كه يك فرد اجازه ميدهد تا بافت و يا اندام سالم او به شخص ديگري براي پيوند اهدا شود كه اين پيوند ميتواند زماني كه فرد زنده است صورت گيرد. اگر شخصى در حال حيات خود بخواهد به عنوان هديه، عضوى از اعضاى خود را قطع يا جدا كرده و به ديگرى پيوند زند، چنان چه آن عضو از اعضاى رئيسه باشد كه قطع يا جدا كردن آن صدمه اى به حيات او مى زند، و يا نقص و عيبى در او ايجاد مى كند، قطع يا جدا كردن آن عضو جايز نيست، اما اگر با قطع آن عضو ضرر و عيبى بر او وارد نمى شود، قطع آن عضو با رضايت او جايز است. حكم شرعي آن با توجه به راههاي تأمين عضو پيوندي امري جايز ميباشد، حكم روابط مالي ميان دهنده عضو و گيرنده عضو به صورت بيع به شمار ميآيد همچنين عضو پيوندي بعد از پيوند طاهر و پاك ميباشد. از جمله يافته هاي مهم اين تحقيق كه با هدف بررسي فقهي اهداي عضو در زمان حيات و به شيوه توصيفي- تحليلي تدوين شده است، عبارتند از؛ در رابطه با موضوع مورد بحث در ميان فقهاء دو نظر كلي مخالف و موافق وجود دارد: كه اين دو گروه در توجيه ادعاي خودشان داليلي بيان داشته اند كه با توجه به ادله موجود، نظر موافقان تحت شرايط خاصي ارجحيت دارد. انسان نسبت به استفاده از جسم خود، داراي اختيار و اراده است، اما از سوي ديگر، اين استفاده ميبايست محدود به جايي باشد كه عقل ان را روا دانسته، دين نيز آن را تائيد كند. پيوند عضو قطع شده در قصاص بر بدن مقتصّ منه و يا ديگران جايز است. در صـورت واگذاري عضو مقطوع به ديگري در مقابل عوض، بهتر است كه به صـورت خريدوفروش نباشد، شايد علت آن اين باشد كه اعضاي انسان آزاد قابل تملك نيست، و يـا بـه خـاطر مردار بودن عضو مقطوع باشد.