پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

اين تحقيق با عنوان وظايف حاكم و مردم در شهر سازي از منظر فقه اماميه به روش كتابخانه اي با تحليل و توصيف آيات و روايات فقهي و بهره گيري از اصول و قواعد فقه با هدف آگاهي بخشي و احياي شهرسازي مشاركتي در راستاي احياي سبك زندگي اسلامي است. كه با تتبع ، تعمق و تفحص در وظايف و تكاليف حاكم و مردم در احكام و فقه مربوط به شهرسازي و اهم مشتركات شهري مي پردازد. اصول و قواعد شهرسازي همان وظايف و احكامي است كه در فقه براي مردم و حاكم جامعه به عنوان شهرسازان تمدن ساز در بستر "مشتركات" تبيين شده است. مشتركات عمومي شهر از مهمترين وموثرترين عوامل شكل گيري شهر و مهمترين عرصه ارتباطات بشري و مشاركت اجتماعي هستند، كه بيشترين محل تقابل و تعاملات مردم در شهرها و از اساسي ترين عوامل شكل گيري كالبدي و مديريتي شهرها محسوب مي شوند؛ كه در فقه به باب "مشتركات" عنوان شده است. از جمله اماكن مشترك عمومي مسجد به عنوان مركزيت كالبدي شهر و اصلي ترين پايگاه حاكميتي اسلام ومهمترين نهاد انسان ساز در تمام ابعاد؛و مدارس به عنوان مهمترين نهاد تعليم و تربيت و پرورش نسل آينده و موثر در سرنوشت جامعه همچنين راهها به عنوان شاه كليد ارتباطات اجتماعي و دسترسي سريع در تعاملات و رفع احتياجات ؛ آبها نيز به عنوان اموال عمومي و نعمت لايزال الهي كه در حيات بشر و تشكيل جوامع و شهرها نقشي بي بديل دارد؛ مي باشد. نتيجه آگاهي و عمل به وظايف الزامي و رجحاني، مديريت و تنظيم امور به منظور بهبود وضع زندگي موجود به وضع مطلوب و شهرسازي به سبك زندگي اسلامي همچنين تجلي فرهنگ و تمدن اسلامي در مقابل تمدن منحط غربي و پاسخ به مسائل مستحدثه شهرسازي و زمينه سازي تحقق مدينه فاضله است.