پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از مهم ترين مولفه هاي اجتماعي كه وجود آن در هرجامعه اي از ضروريات محسوب شده وبدون آن زندگي سعادتمندانه براي آحاد مردم امكان پذير نمي باشد،مسئله ي مهم واساسي امنيت مي باشد وامنيت اجتماعي به دليل پيچيدگي هايي كه دارد،داراي اهميت بالايي است. در فقه اسلامي اگر چه به طور مستقيم نسبت به مسئله ي امنيت وامنيت اجتماعي بحث نگشته،لكن دربين قواعد واحكام فقهي به اين مسئله به دو نحو توجه شده است؛1-نگاه كيفري و2-نگاه پيشگيرانه و راهكارهاي مرتبط با عوامل مخلّ امنيت ،كه توجه فقه به مسئله امنيت اجتماعي دربخش كيفري تحت عنوان عوامل وجرائم عليه امنيت اجتماعي و مجازات هاي آن بررسي گشته و باتوجه به ارتباط مستقيم بر امنيت اجتماعي به محاربه ،بغي،فتك وغدر تقسيم گشته است. رد پاي نگاه پيشگيرانه فقه را مي توان در مسئله وجوب احتياط ودفاع بر جان ومال وعرض دانست چرا كه از مهم ترين شئون زندگي انسان هاست وشارع اهتمام بسياري بر حراست از آن دارد. اجراي حدود الهي و امر به معروف ونهي از منكر وارتقاء باور هاي ديني واعتقادي افرادازجمله مهم ترين راهكارهاي مقابله با عوامل مخلّ امنيت در فقه اماميه هستند. انگيزه و عامل مهم انتخاب اين موضوع آن است كه، دين اسلام و فقه شيعه قابليت الگوپذيري زيادي داشته و در جامعه مورد پذيرش بيشتري قرار مي گيرد ؛پرداختن به موضوع عوامل تهديد كننده امنيت اجتماعي از ديدگاه فقها جنبه كاربردي داشته و نتايج آن در بخش هاي گوناگون مورد استفاده قرار خواهد گرفت. با توجه به ماهيت موضوع ،روش تحقيق در اين پژوهش توصيفي است و ابتدا عوامل تهديد كننده از ديدگاه فقه شيعه مورد بحث قرار مي گيرد و سپس راهكارهاي مقابله تحليل و تبيين مي شود. بديهي است كه روش گرد آوري مطالب كتابخانه اي و با استفاده از ابزار فيش برداري است.