پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

دعا درلغت هميشه به معناي فرا خوان نيست بلكه گاهي به معناي درخواست كمك وطلب حاجت وگاه براي حضور در خوردن غذا وديگرباربراي تقاضاي خير وزماني براي نفرين است ودراصطلاح به معناي نيايش ومناجات ويادصفات جمال وجلال خداوند است .خداونددرقرآن كريم به اهميت وضرورت دعا تصريح نموده است و براي بندگان خود انواعي از دعاهارا نقل مي كند.دعاكنندگان درقرآن يا با فرهنگ دعا آشنايي دارند يا بافرهنگ دعابيگانه اند ، پيامبران و بندگان صالح خدا و بهشتيان كه با فرهنگ دعا آشنايي دارند دردعاهاي خود درخواست هاي معنوي مانند طلب رحمت ومغفرت براي خود ،پدرومادر اقارب وهمه مومنان به صورت فرا مكاني وفرازماني ودرخواست هاي مادي مانند طلب فرزند وجانشين و...داشته اندوهمچنين براي رسيدن به علم وحكمت ،شرح صدر وملحق شدن به شايستگان و...دعانموده اند.پس از بيان اين دعاهادر قرآن كريم از جانب خداوند متعال تاكيد بر استجابت دعا آمده است .مضامين اخلاقي زيادي در دعاهاي اين گروه آمده است كه از طريق مفسران براي مردم استخراج شده است از آن جمله، يكي از ادب دعا كنندگان اين است كه حوايج مادي خود را به كنايه بيان كرده اند وواژه هاي«رب،ربي وربنا» كه از اسامي خداوند است را بر خواسته خود مقدم داشته اندودر پايان دعا نيز به صفات واسما مناسب وشايسته خداوند را خطاب كرده اند و نگارنده تحقيق پيش رو جهت رمزگشايي از آن دعاها و استفاده معرفتي خوانندگان، آنها را به صورت تحليلي از منظر مفسران معاصر مورد بحث و بررسي قرار داده است .