پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

موضوع صيد و ذباحه در بيشتر كتب فقهي آمده است زيرا در برخي امور از جمله صيد حيوان ماكول‌اللحم و عاقل و بالغ بودن و مسلمان بودن صائد مانند ذبح مي‌باشد و نوعي از تذكيه و يكي از اسباب تملك است. در آيات قرآن مخصوصا در سوره مائده و در روايات در كتب روايي و استدلالي به خاطر اهميت حلال بودن گوشت و تاثيراتي كه در بدن دارد و سائر استفاده‌هايي كه از اجزاي حيوان مي‌شود به شكار با سگ شكاري، اسلحه، معراض، تفنگ، شمشير و ساير وسائل تيز اشاره شده است. همه شرايطي كه در صيد با آلت حيواني شرط است درآلت جمادي وجود دارد.فقهاي متقدم ومتاخر طبق اصول عقلي ونقلي به آن پرداخته اندوبراي ابزار صيد، صائد و مصيد شرايطي را قرار داده‌اند. قول مشهور صيد با انواع سلاح را جايز مي‌داند و براي آهن خصوصيتي قائل نيست بلكه پاره كردن معتبر است. صيد در مورد حيوانات غيرماكول ‌اللحم، نجس العين، حشرات، درندگان، مسخ شدگان كه از خبائث محسوب مي‌شوند و انسان موضوعيتي ندارد. درصيدبااسلحه همه شرايطي كه درذبح وجودداردبايدرعايت شودوپس ازصيد بايد تذكيه صورت گيرد.صيدباسنگ،بندق ،جوب ونيجز درحال اضطرار جايزنيست همچنين صيدباتورجايز نيست زيراتذكيه فقط ازدوراه صيد(اسلحه وسگ شكاري)وذبح صحيح مي باشد.آيات عامه درمورد شكارمانند 121 سوره انعام و3مائده وروايات همچنين اجماع وعقل اين مساله راتاييد مي كند.صيدباسگ شكاري به دليل آيه4 سوره مائده(آيه خاصه درموردشكارباكلب) ،روايات، اجماع وعقل جايزاست ودرصورت نداشتن ابزارتذكيه بايدصيد را به سگ تعليم ديده واگذارد وصيد باساير حيوانات ماننديور،پلنگ ،شاهين وبازجايزنيست بلكه صيدباآن ها نيازبه تذكيه دارد. كليد وازه ها مفهوم مباني،فقه،شكار،حيوانات،بري(غيردريايي)