بررسي ادله اشتراط حيات و اعلميت مرجع از ديدگاه فقه اماميه
تقليد از مجتهد اعلم وزنده در رديف مباحث مهم حجيت راي مرجع و امثال حكم الهي و ظاهري جاي دارد و مجزي از واقع است . اصل مراجعه به اهل خبره و زنده در مسائل مورد نياز نزد عقلاء امري روشن و بديهي است و شرع نيز مؤيد آن است. در اين پاياننامه سعي شده تا از ميان شروط مرجعيت فقط به دو ويژگي اعلميت و حيات برداخته شود و آنچه كه دست يافتيم اين است، شرط اينكه مرجع تقليد زنده باشد، اتفاقيست و آنچه اختلافي است، اين است كه بقاء بر تقليد ميت جايز است يا جايز نيست. تقليد اعلم نيز نزد شيعه از مسلمات است و ادله وجوب تقليد اعلم از طريق روايات، اجماع و دليل عقل و ادله عدم تقليد اعلم از طريق آيات، روايات، حضور امامان و معصومين «عليهمالسلام» سيره متشرعه، عسر و حرج و بناء عقلاء و شرط حيات در مرجع تقليد از طريق اجماع، و تقليد از ميت از طريق آيات و روايات و استصحاب و سيره عقلاء ثابت شده است.
در مقام تقليد و اقتداي به الگوهاي معصوم و شايسته، گاهي بدخواهان شبهههايي را مطرح ميكنند، ما بايد بكوشيم آن شبههها را از ذهن خود دور كنيم و نگذاريم كه آن شبههها، ما را از آن الگوهاي متعالي محروم سازند. لذا اهميت اين موضوع مرا بر آن داشت در اين زمينه تحقيقي انجام دهم تا براي آگاهي مردم قدمي هرچند كوچك برداشته شود.روش تحقيق در اين پاياننامه هم از نوع توصيفي و تحليلي مي باشد.
- : سطح3
- : فقه و اصول
- : قم
- : قم
- : مركز آموزشهاي غيرحضوري