پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

گفتگو به معناي سخن گفتن و مذاكره كردن ميان دو يا چند گروه است و هدف از آن تصحيح كلام، آشكار ساختن حجت و دليل، اثبات حق، دفع شبهات و رد افكار و انديشه هاي باطل است. براي رسيدن به اين هدف، فراگيري آداب و اصول گفتگو و بهره گيري از الگوهايي همچون انبياء و ائمه معصومين(عليهم السلام) كه در اين مسير بهترين و شايسته ترين آداب را در گفتگوهاي خود به ويژه با مخالفان به كار برده اند ضرورت مي يابد. از راه هاى عمده دعوت انبيا در همه دوران ها، جدال به نيكوترين روش بوده است . در اين جدال ها، عاطفه ، احترام انسانى ، روشنگرى ، استدلال منطقى ، قاطعيت ، توكل ايمانى و... رعايت شده است . قرآن كريم در چند موضع ضمن بيان آيات مربوط به ماجراى انبيا به موارد بحث و جدل و مناظره آنها با قومشان اشاره مى كند كه با رعايت ادب، احترام، حق گرايى و استدلال متين و قاطع به مناظره با مخالفان مى پرداختند و اين همان جدال اَحسن است كه در فرهنگ قرآنى بدان توصيه شده است . ائمه معصومين(عليهم السلام) نيز به عنوان ادامه دهندگان رسالت عظيم هدايت، در دعوت مخالفان به اسلام، چه در حال صلح و آرامش و چه در ميدان جنگ، ابتدا دشمن را به پذيرش اسلام فرا مي خواندند و اگر نمي پذيرفت آن گاه به مبارزه با شمشير رو مي آوردند. برخي از روش هايي كه ائمه معصومين(عليهم السلام) در برخورد خود با مخالفان استفاده مي نمودند، عبارتند از: استدلالهاي عقلي و منطقي، مدارا، قاطعيت، عفو و گذشت، رعايت ادب، شفقت و دلسوزي، عدم سازش بر سر اصول و محوريت قرآن كريم. و هر يك از اين اصول در جاي خود در متن پايان نامه مورد بررسي قرار گرفته است.