پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

معارف وآيات الهي از سوي مخالفان به گونه ها وشيوه هاي مختلفي مورد مخالفت قرار مي گرفت. مخالفان قبل از قبول دعوت پيامبران بيشتر اصلي ترين واساسي ترين ركن آموزه هاي اعتقادي پيامبران از جمله توحيد، دويت خداوند، جبر، تذلل به غير خدا(شريك قرار دادن براي خدا)، نبوت وپيامبري وديگرمسائل را مورد بهانه جويي قرار مي دادند. با توجه به اينكه بهانه جويي سابقه ديرينه اي دارد و هر كجا كه حقيقي بوده مخالفت با حق نيز وجود داشته است وپيامبران الهي در رويارويي با مخالفان خود با چنين مسئله اي مواجه بوده اند ومهم ترين ومحكم ترين شاهد اين مدعا قرآن كريم است كه به بيان بهانه جويي ها وعذر تراشي هاي مخالفان رسل الهي پرداخته است. اززماني كه اسلام ظهور كرد همواره با مخالفتها و كار شكني هايي از سوي مخالفان و منكران مواجه بوده است، اين مخالفتها گاهي درقالب ايجاد جنگ و خونريزي با هدف حذف اسلام وگاهي تشويش دراذهان ديگران جهت سلطه فكري وفرهنگي و نا كارآمد نشان دادن دين، جلوه مي نمود. البته اين مخالفتها اختصاصي به دين اسلام ندارد بلكه همه اديان وپيامبران الهي را شامل ميشود. يكي از اين مخالفتها، بهانه جوييها و عذر آوردن براي نپذيرفتن نبوت انبياء الهي ويا معارف وآموزه هاي كه پيامبران ازسوي خداوند مامور به ابلاغ آن بوده اند را مي توان ذكر كرد. قرآن كريم براي اين مخالفتها علل وعواملي را بيان فرموده است كه از مهمترين اين عوامل سلطه گري وغرور را مي توان بيان كرد. اهداف وانگيزه هاي مخالفان از بهانه جويي ونپذيرفتن معارف الهي از جمله مباحثي است كه در پژوهش حاضر مورد بررسي قرار گرفته شده است.