قواعد فقهي منع از آلودگي محيط زيست
بي ترديد، موضوع محيط زيست يكي از مهمترين مواردي است كه انسان معاصر را با چالشهاي جدي روبه رو كرده است. اين مسأله از آن جهت داراي اهميت است، كه علائم تهديد كننده حيات، آشكار شده و نسل حاضر و آينده را به دليل موارد گسترده زيست محيطي، با تهديد مواجه ساخته است.اسلام به عنوان آخرين دين الهي و جهان شمول، عامل مكتب زيست محيطي جامعي است كه با اصول متعددي معيارهاي لازم را در عرصه مسائل زيست محيطي ارائه مي دهد.با نگاهي به متون ديني ـ و از جمله قرآن كريم ـ و روايات ميتوان دريافت كه منع آلودگي محيط زيست و تلاش براي حمايت از آن، براي بهرهمندي بشر از محيط زيستي امن و سالم جهت نيل به كمال، مورد اهتمام اسلام است.فقهاى اسلام، با الهام و بهرهورى از منابع و متون اسـلامي، قـواعـد و احكام فقهى بسيارى را استخراج و به جامعه علمي عرضه داشتهاند،.در اين پژوهش قواعد فقهي مربوط به منع آلودگي محيط زيست در چهار فصل مورد بررسي قرار گرفته است و بعد از بيان كليات و مفاهيم در فصل اول، قواعد لا ضرر، اتلاف، انفال، مصلحت، عدالت، احترام به اموال، اختلال در نظام و حق الناس در مورد ممانعت هاي استفاده مخاطره آميز و آلوده كننده محيط زيست در فصل دوم بررسي گرديده و در فصل سوم احكام فقهي منع آلودگي محيط زيست بيان گرديده تا در نتيجه معلوم شود مقوله محيط زيست، تا سر حد وجوب و حرمت مورد اهتمام شريعت اسلامي بوده و احكام و ملزومات صريحى در زمينههاى مرتبط با حفاظت و نحوه تصرف در آن مطرح است.
- : سطح3
- : فقه و اصول
- : گلستان
- : گرگان
- : الزهرا«س»