پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

با غيبت امام دوازدهم(عج)، جامعه شيعه با دو موضوع چالش برانگيز درخصوص جايگاه امام و وظايف امام روبرو شد. مقام و اينكه چه كسي مي¬تواند جايگاه امام را پر كند تا ايام ملااحمد نراقي مورد بحث نبود بلكه اينكه در غيبت امام دوازدهم(عج) انجام وظايف امام را در جامعه شيعه چه كسي بايد عهده¬دار شود. اين بحث سرآغازي بود بر اين امر كه در غيبت امام(عج) فقيه مي¬تواند با توجه به روايات و دلايل مستند از قرآن و سنت معصوم به انجام برخي از اين وظايف از جمله افتاء در جامعه شيعه بپردازد ياخبر؟ و اينكه چنين فتوايي از جانب فقيه حجيّت لازم را دارد. اين حجيّت از سوي گروه¬هاي اهل حديثي(اخباري دوره صفوي به بعد) با مخالفت واقع شد و اساساً اين جريان در نفس حجيّت فتواي فقيه و اينكه فقيه مجاز به انجام اين وظيفه باشد را با ديده ترديد و انكار نظاره مي¬كردند. همزمان با نقد جريان¬هاي اخباري، گروه اصولي متاثر از جريان وهابي ذيل عنوان قرآنيون نيز به توسعه اين حجيّت شبهه وارد كرده و آن را در مواردي كه فقها بيان داشته¬اند مردود دانستند. بنابراين، مسأله پژوهش بررسي شبهات پيرامون حجيّت فتواي فقيه است. بايد مشخص شود كه، شبهات وارده بر حجيت فتواي فقيه كدامند و چه تاثيري بر قلمرو آن دارد؟ در پاسخ مي¬توان گفت كه عمده شبهات از نظر شبهه در رواياتي است كه از آن حجيّت فقيه قابل اثبات است و كمتر متعرض دلايل عقلي و قرآني موضوع شده-اند.