پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از مباحث عمده در فلسفه اخلاق،مسأله سعادت است .سعادت ،غايت مطلق و مطلوب نهايي تمامي فعاليت هاي انسان است . از منظر دين مبين اسلام،سعادت حقيقي انسان در دنيا و آخرت با تحقق تمامي كمالات روحي و جسمي حاصل مي شود. سعادتمند كسي است كه از قوي ترين لذتها اعم از لذتهاي ذاتي و عقلي بهره مند است تا آنجا كه به قرب الي الله برسد.اما در مقابل نگاه غرب به مسأله سعادت، نگاه كاملا مادي و منفعلانه است،به طوري كه سعادت حقيقي را جز لذتهاي حسي و مادي آن هم در همين دنيا نمي داند. به هر حال اهتمام دين مبين اسلام به اين مسأله باعث شده است كه علماي اسلامي اعم از مفسران، محدثان ،علماي اخلاق، فلاسفه ،متكلمين،هر گروه به فراخور تخصص خويش، به بحث و بررسي پيرامون اين موضوع بپردازند.ازآن جمله مي توان به علامه محمدباقر مجلسي از محدثان طراز اول جهان اسلام و علامه محمد حسين طباطبايي از فلاسفه و مفسرين بزرگ جهان تشيع اشاره داشت. علامه مجلسي با جمع آوري توضيح و تبيين احاديث گهربار معصومين (عليهم السلام)، در صدد شناساندن حقيقت سعادت و شقاوت و راههاي رسيدن به آن ها بوده اندو مفسروفيلسوف بزرگ جهان معاصر، علامه طباطبايي نيز با نگاهي تفسيري ـ فلسفي به سراغ اين موضوع رفته و ابعاد مختلف آن را بررسي نموده اند. آن چه مهم است اين است كه دانسته شود انسان هرگز نمي توان بدون تحصيل علم و حكمت و تهذيب اخلاق، به سعادت حقيقي نائل شود.با اين بيان بهتر است به بررسي سعادت حقيقي انسان از منظر اين دو عالم بزرگ بپردازيم.