پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده مالكيت زماني واژه مستقلي است كه از ترجمه واژه «تايم شرينگ» وارد مسائل حقوقي و اقتصادي كشور شده است. اين قراردادها براساس نياز انسان معاصر شكل گرفته است و به گونه¬اي مي¬تواند او را براي رسيدن به مقصودش ياري رساند. قراردادهاي مالكيت زماني به قراردادهايي اطلاق مي¬گردند كه در آنها مالكيت عين يا منفعت بصورت زمان بندي شده به فرد انتقال يافته و فرد در قسمت معيني از سال ، حق بهره برداري يا مالكيت درمال موضوع قرارداد را به دست آورده و مي¬تواند بصورت متناوب و حتي بطور دائم نيز از مال موضوع قرارداد در مقاطع زماني كه در قرارداد مشخص شده است استفاده بنمايد. چنين مالكيتي به عنصر زمان محدود مي باشد و بهره مندي هر كدام از مالكين، محدود به فواصل منظم و متناوب زماني و براساس سهم يا توافق طرفين مي¬باشد. مانند آنكه مالكيت يك ويلا را تنها در فصل بهار يا در هفته اول سال در اختيار داشته و در ساير اوقات سال اين ويلا در اختيار مالكان ديگر باشد. اينگونه قراردادها تمليكي بوده و مابين طرفين لازم الاتباع مي باشد و ملزم به اجراي مفاد آن هستند. مشابه اينگونه قراردادها را در فقه در بحث مالكيت موقت شاهد هستيم. با اين تفاوت ؛ مالكيتي كه در مالكيت موقت مطرح است، تا زماني خاص بوده و با انقضاي آن مدت نيز به پايان مي رسد اما مالكيت در اينگونه قراردادها، بصورت متناوب تكرار گشته و تا سالها نيز مي¬تواند ادامه داشته باشد. اين قراردادها قابليت پذيرش در چارچوب عقود معيني از قبيل شركت، صلح واجاره را دارند و همچنين مي توانند در قالب ماده 10 قانون مدني نيز منعقد شوند. كليد واژه ها: مالكيت، بيع زماني ، مهايات ، قرارداد ، قرارداد نامعين.