پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده وقت؛ همان عمر انسان است كه سرمايه‏ اي بالاتر از آن نيست، مشروط بر اين كه از زمان براي رشد و ترقي ظاهري و باطني استفاده شود، هيچ كس بدون برنامه‏ريزي و ايجاد نظم و اهميت دادن زمان به هدف والاي خود نمي رسد، صاحبان خرد با يك نگاه به جهان هستي در مي‏ يابند كه همه چيز بر اساس نظم وبرنامه ريزي دقيق آفريده شده‏است، بنابراين بيهوده‏گرايي و بي برنامگي بر خلاف نظم است، همان گونه كه گردش ماه وسيله‏اي براي نظم و امورات زمان‏بندي شده است، ما نيز بايد با همسو بودن اين نظام، با برنامه‏ريزي صحيح حركت كرد، و زندگي معنوي و مادي خود را با آن هماهنگ ساخت، و اين هماهنگي همان استفاده مطلوب از وقت‏ها، فرصت‏ها و لحظه‏ها است. در رساله حاضر به جايگاه زمان وآسيب‏ ها و اتلاف وقت و راهكارهاي آن از منظر قرآن و سيره معصومان (عليهم السلام) پرداخته شده است. در بعد جايگاه زمان به فضيلت زمان، ماهيت زمان واقسام زمان واهميت زمان در تشريع عبادات واهميت زمان درسوگندهاي قرآني و در بعد آسيب‏ها و اتلاف وقت به شتابزدگي، نااميدي، لغوگرايي، بي نظمي وغفلت و هم‏چنين به راهكارهاي آن‏ها به طور جداگانه پرداخته شده است. در بعد آسيب‏ها به عوامل هركدام از آن‏ها بحث شده است. نتيجه اين كه با بررسي اين امور، انسان بايد با در نظر گرفتن وقت وبرنامه ريزي از منظر قرآن وسيره معصومان عليهم السلام باداشتن تقوا به كما ل الهي برساند و ازتمام فرصت ها بهره كافي را ببرد. كليدواژه‏ها: وقت، ساعت، فرصت، غفلت، قرآن، سيره معصومان(عليهم السلام)