پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

قرآن كريم منشوري است آسماني كه از هر سو بدان بنگريم، جلوه‌اي بديع از پرتو حسنش برما هويدا مي‌شود. دين از ديرينه‌هاي تاريخ تاكنون، همگام با هنر و حتي بسي ژرف‌تر، روح آدمي را صفا و صيقل بخشيده و راه ناهموار زندگاني او را هموار كرده است. پيشينه قصه و قصه گويي، در درازاي ديرين تاريخ بشر ناپيدا است و همواره حضوري زنده و پيدا در زندگي روزمره ما داشته و دارد. از همين روست كه اديان الهي و كتب آسماني غالباً پيام خويش را در مايه‌اي از قصه و حكايت بيان مي‌داشته‌اند و برتأمل و عبرت‌آموزي آن بسي تأكيد ورزيده‌اند. اصرار قرآن كريم بر قصه گويي هر خواننده‌اي را به وجد و شگفتي وا مي‌دارد. رمز اين نكته را در معناي قصه در قرآن و «شيوه قصه نويسي قرآن» بايد جستجو كرد. در پژوهش حاضر پيرامون قصه نويسي و عناصر آن، بحثي را گشوده‌ايم و علاوه بر مطرح كردن شيوه و فن ادبي قصه‌هاي قرآني، پا به پاي حوادث قصه‌ها كه به شكل گزينشي انتخاب شده‌اند، پيش رفته و صحنه‌ها و شخصيت‌ها را واكاوي مي‌كنيم.از عناصر مهم داستان‌نويسي ، لحن روايت ست و ما مهم‌ترين هدف خود را در اين وادي جست‌وجو كرده‌ايم.لحن، آهنگ كلام روايتگر است و تغيير لحن و ضرب آهنگ راوي با هدفي كه از كلامش دارد هماهنگ است. خداوند متعال راوي قصه‌ها در قرآن كريم است و ما سعي كرده‌ايم لحن كلام وحي را با مقصودش كشف كرده و نتيجه‌اي كه در پي داشته را در حد توان توضيح دهيم. در بخش اول مفاهيمي كه براي شناخت اسلوب و سبك قصه‌هاي قرآني ضروري به نظر مي‌رسيد بيان كرديم. در بخش دوم كليات و مؤلفه‌هاي ويژه قصه‌هاي قرآن بررسي شده كه از مؤلفه‌هاي مهم آن نوع روايت قصه در قرآن كريم، ترتيب حوادث و علت هاي تكرار قصه‌ها به صورت پراكنده در سوره‌هاي مختلف است. در بخش سوم اهداف خداوند و نقش آن را در تغيير لحن در قصه‌ها با نمايش نمونه‌هاي مختلف بازگو كرده‌ايم.