پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده هوش مصنوعي، علم ايجاد ماشين هايي با درك و هوش انساني و قابليت هايي بشري است كه وقتي به عنوان هدف مورد توجه قرار گيرد؛ با چالش هاي مهمي از جمله سازگاري يا عدم سازگاري برداشت آن از حقيقت حيات، ادراك ،تفكروفاعليت انساني با برداشت مورد نظر در جهان بيني ديني و فلسفي روبرو مي شود. به همين جهت بررسي درمفهوم شناسي، تاريخچه،تبيين روايت ها درباره آن، ويژگي ها وكاربردهاي هوش مصنوعي و بحث درباره امكان دست يابي به روايت افراطي از هوش مصنوعي و يا عدم آن در فلسفه غرب و اسلام، بسيار مهم نظر مي رسد.زيرا هرگونه پاسخ مثبت يا منفي به سؤال از امكان يا عدم امكان آن و هرگونه جانبداري يا مخالفت با صاحب نظران اين علم، مي تواند تأثير بسزايي در عرصه مطالعات اسلامي داشته باشد. به همين منظور در اين رساله، ضمن پرداختن به مباحث فوق به عنوان مقدمه، ديدگاه هاي رايج فلسفه ذهن در غرب يعني دوگانه انگاري، رفتارگرايي، اين هماني وكاركردگرايي كه زمينه ساز شكل گيري اين نظريه شدند بر اساس دو رهيافت مهم هوش مصنوعي يعني محاسبه گرايي و پيوندگرايي مورد بررسي و نقد قرار مي گيرد و به دو نمونه از مهمترين نقدهاي فلاسفه غرب اشاره مي شود سپس ضمن اشاره به رابطه نفس وبدن در فلسفه اسلامي و تبيين ارتباط آن با ذهن، به بررسي مباني فيزيولوژيك، وجود شناختي،انسان شناختي و معرفت شناختي انسان در فلسفه صدرايي به عنوان بالنده ترين مكتب فلسفه اسلامي توجه مي نماييم و بر اين اساس به چالش هايي كه هوش مصنوعي با دو رهيافت محاسبه گرايانه و پيوندگرايانه اش با آن مواجه است مي پردازيم. واژگان كليدي: هوش مصنوعي، پيوند گرايي، محاسبه گرايي، نفس و بدن، ذهن، تجرد، علم حضوري