کرسی آزاد اندیشی با عنوان «سیاست خشونت آمیز یا مسالمت آمیز فقه جزایی اسلام در مقابل جرایم کودکان» توسط طلاب رشته فقه، با داوری دکتر ابوذر صانعی (پسا دکترای فقه پزشکی) در مؤسسه آموزش عالی حوزوی امام حسین (علیه السلام) برگزار شد.
گروه مخالفِ سیاست خشونت آمیز، ابتدا به تعریف کودک در لغت، قرآن کریم و اصطلاح فقهی و نیز تعریف تنبیه و تعذیر در اصطلاح فقهی پرداختند، سپس ادله روایی جواز تنبیه کودک اعم از تعزیر و تأدیب را در قالب سه دسته: روایات نکوهش اذیت کردن مؤمن، روایات امر به محبت و اکرام کودک، روایات رفع تکلیف و مسؤولیت از کودک بیان کردند.
گروه موافقِ سیاست مسالمت آمیز، ادله روایی گروه مقابل را با استناد به روایات دال بر جواز تعذیر و تأدیب کودک، مقتضای قاعده احسان و اتفاق فقیهان نقد کردند.
در ادامه، دیدگاه روان شناسی در تنبیه کودک مورد بررسی قرار گرفت. سه نظریه روان شناسی تنبیه: افراط گرایان، تفریط گرایان و اعتدال گرایان مختصراً توضیح داده شد. سپس گروه مخالف به 5 دلیل: تنبیه مخالفت با قانون طبیعت، تنبیه عامل سرکوب رفتار نامطلوب نه تعلیم صحیح رفتار، تنبیه وسیله سرکوب مقطعی رفتار، آثار نامطلوب هیجانی و جواز صدمه به دیگران، تنبیه عامل خیره سری و نافرمانی کودک، تنبیه کودک از نظر روان شناسی را مردود دانستند. گروه موافق با 4 دلیل: تنبیه عامل کاهش وقوع رفتارهای نامطلوب، تنبیه عامل کاهش وقوع رفتارهای نامطلوب، تنبیه عامل ایجاد رفتار ناهمساز با رفتار تنبیه شده، تنبیه عامل عدم تأیید رفتار کودک، تنبیه عامل تغییر رفتار به هنگام عدم کارایی سایر تکنیک ها به اثبات ادعای خود پرداختند.
در نهایت، استاد داور به جمع بندی کرسی پرداختند و فرمودند: اصل اولیه، عدم زدن است، اما با ادله آن را تخصصی می زنیم و قائل به جواز زدن در برخی شرایط می شویم. ضمناً در ابتدا زدن انجام نمی شود، بلکه آخرین حد تنبیه، زدن است.
