شیخ صدوق، با نام کامل محمد بن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی (۳۰۵-۳۸۱ق)، از بزرگترین علمای حدیث و فقه شیعه در قرن چهارم هجری است که به «رئیس المحدثین» نیز شهرت دارد. وی در شهر قم متولد شد و در همانجا به تحصیل علوم دینی پرداخت و سپس به شهرهای مختلفی مانند ری، نیشابور، مشهد، بغداد و مکه سفر کرد تا از محضر استادان برجسته بهرهمند شود و احادیث اهل بیت (ع) را جمعآوری کند.
شیخ صدوق بیش از ۳۰۰ اثر علمی تألیف کرد که مهمترین آنها کتاب (من لایحضره الفقیه است) یکی از کتب اربعه شیعه آثار دیگر او شامل (عیون اخبار الرضا)، (صفات الشیعه)،(علل الشرایع) و (الامالی) است که در آنها به فقه، کلام، اخلاق و تاریخ حدیث پرداخته است. او شاگردانی برجسته مانند شیخ مفید و سید مرتضی تربیت کرد که خود از بزرگان علم شیعهاند.شیخ صدوق به دلیل دقت و صحت در نقل احادیث و کلام علمی، لقب «صدوق» (صادق) را گرفت و از نظر علم رجال و حدیث در میان معاصران خود بینظیر بود. او در شهر ری درگذشت و در قبرستان ابن بابویه دفن شده است
