پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

استاد دانشگاه های مازندران و کارشناس دینی صداوسیما: دستِ خدا را با هستی دیدن؛ عینِ هدایت و عینِ توحید است. دکتر محمد گلدوست استاد دانشگاه های مازندران و کارشناس دینی صدا و سیما گفت: همه ی عالم تَجلّی خداست یعنی دستِ خدا را با هستی دیدن، که این نگاه، عینِ هدایت و عینِ توحید است. به گزارش پایگاه خبری و رسانه ای حوزه های علمیه خواهران، دکتر محمد گلدوست استاد ادیان و عرفان در دانشگاه های مازندران در هفتمین نشست مجازی "در محضر علامه ذوالفنون " با محوریتِ " شرحی بر الهی نامه علامه حسن زاده آملی " که با حضور طلاب و مبلغین برگزار گردید، ضمن اشاره به واژه ی "الهی" و معنای بلند آن گفت: علّامه در عبارتِ " الهی به حقِّ خودت حضورم ده " در واقع با کلمه ی " الهی " می خواهد یک احساسِ خودیّت با خداوند کند یعنی حس کردنِ خداوند در تمامِ زمان ها و مکان ها و در همه حالات به گونه ای که بین انسان و خداوند هیچ حجابی نباشد. وی در ادامه تاکید کرد: البته ما برای رفتن به سوی خداوند به یک وسیله و واسطه نیازمندیم و فلسفه ی قرآن بر سر کردن در شبهای قدر یعنی ما عظمت و بزرگی خداوند را واسطه ای برای رسیدن به خداوند قرار می دهیم ولی عارف به مرحله ای می رسد که گویی واسطه ای در میان نیست و برای او همه ی عالم تَجلّی خداست. دکتر گلدوست همچنین اظهار کرد: خدا را با هستی دیدن، عینِ هدایت و عینِ توحید است. مصداق چنین برداشتی در برهانِ صِدّیقین آمده است که می گوید از خداوند باید به خودِ خدا رسید. برای همین می گوید " ای خدایی که خودت دلیل خودت هستی " مانند آفتاب که دلیل آفتاب است. وی در ادامه به تشریحِ عبارتِ " الهی به حق خودت حضورم ده " پرداخت و گفت: در این نوع مناجات می خواهد نوعی اُلفت به خداوند را بیان کند، خدایی که علمِ مطلق، جودِ مطلق، بی نیازِ مطلق و... است. پس انسان باید به نوعی با چنین خداوندی سنخیّت داشته تا با او ارتباط بگیرد. دکتر گلدوست در ادامه به بیانِ ارزش و کرامتِ ماه مبارک رمضان پرداخت و گفت: ماه مبارک رمضان ماهی است که بدونِ طلب، بدون هیچ واسطه ای خداوند ما را به حضور می طلبد. حضوری که توأم با طهارتِ ظاهری و باطنی است تا جایی که خواب و نَفَسِ انسانِ روزه دار تسبیح خداوند است. وی در پایان به نور بودنِ عالمِ هستی پرداخت و اظهار کرد: آفتاب یک تَجلّی از تَجلّیاتِ خداوند است. ما باید ظرفیتِ دیدنِ نور را داشته باشیم که زمینه ی داشتنِ چنین چشمانی، دوری از گناه و صفا و صیقل درون است. زیرا نورِ اصلی همه از اوست و انسانِ عارف کسی است که با نورانیتِ باطنِ خود، گوش و چشم و زبان خداوند می شود.