به گزارش روابط عمومی، استاد قوه گفت: گناه به معنای سرپیچی، خطا، لغزش و مخالفت با امر و نهی خدا است. گناهان زبان یعنی خطاها و لغزش هایی که از زبان صادر شود.دروغ، غیبت، اذیت، دشنام، ذلیل کردن، لقب بد دادن، مسخره کردن، سرزنش کردن و آبروی دیگران را بردن، از گناهان زبان است.
وی افزود: امام علی علیه السلام می فرماید: لا سُوءَ أسوَأُ مِن الکذبِ؛ هیچ بدی بدتر از دروغ نیست. دروغ گفتن یکی از محرمات و آفت های خطرناک زبان است که، از گناهان کبیره به شمار می رود. در قرآن و احادیث، دروغ کلید بدی ها و مایه تباهی ایمان محسوب گشته است. این گناه بزرگ انسان را در دنیا و آخرت از رحمت الهی محروم می سازد و اعتماد مردم را نسبت به فرد از بین می برد.
خانم قوه بیان داشت: دروغ ریشه بسیاری از گناهان است، انسان های دروغ گو، خود را با دروغ بزرگ جلوه می دهند، به همه کس و همه چیز بدبینی و سوءظن دارند و با سخنان دروغ خود تملق گویی می کنند. یکی از روش های درمان دروغ این است که باید افراد دروغگو را از عواقب دردناک و آثار سوء معنوی و مادی آن آگاه ساخت. در برخی موارد دروغ موجب نفع شخصی می شود؛ اما بسیار زودگذر است. راه حل دیگر پرورش شخصیت در افراد و کوشش برای تقویت پایه های ایمان در دل افراد دروغگو است که با پاک کردن محیط های تربیتی و معاشرتی از وجود افراد دروغگو به دست می آید، تا به مرور با تاثیر پذیری از محیط، این رذیله اخلاقی از وجود آنها پاک شود.
فاطمه قوه اذعان داشت: خداوند فراموشی را بر دروغ پردازان مسلط می سازد که انسان علاوه بر اینکه لازم است خود از دروغ گفتن بپرهیزد بایستی از همنشینی و دوستی با افراد دروغگو خودداری کند.
شایان ذکر است که این دوره، هر چهارشنبه، در طول نیمسال اول سال ۱۴۰۰-۱۴۰۱ برگزار خواهد شد.
