پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

«سِحر»درلغت به معني هركاري يا چيزي است كه مأخذ آن مخفي و پنهان باشد، ولي در عرف عام غالباً به همان كارهاي خارق‌العاده‌اي مي‌گويند كه بااستفاده ازوسايل مختلف انجام مي‌شود. سِحر امري آموختني است و منشاء آن ابليس است، لذا كساني كه از سِحر استفاده مي‌كنند، با شياطين در ارتباط هستند. باتوجّه به تصريح خداوند در آيات قرآن در باب مسألة سِحر، مي‌توان به اين نتيجه رسيدكه برخي ازشعبه‌هاي سِحر از امور واقعي است، ولي اسلام، رفتن به سوي اين امور و استفاده از آن را به شدّت نهي مي‌كند. چرا كه ملحق شدن به اين خرافه، آسيب‌هاي فراواني را دارد. بخشي از اين آسيبها، آسيب هاي اجتماعي است. اين بخش از اسيبهاي سحروجادو در زمره آسيب‌هاي فراگير است كه‌ جوامع بشري همواره با آن مواجه هستند.آسيب هاي اجتماعي به دسته اي از نابساماني ها و ناهنجاري هاي رفتاري افراد يك جامعه چه بصورت فردي و يا جمعي اطلاق مي شوند كه ريشه در بي نظمي ها، كژكاركردي هاي پديده هاي اجتماعي و پيامدهاي نامطلوب آنها دارد. محقق، در اين پژوهش با روش توصيفي – تحليلي و پس از بررسي معناي سِحر و واژه هاي مرتبط با آن، آسيب‌هاي اجتماعي گرايش به سحر و جادو را بيان نموده و عوامل گرايش به سحر و جادو را بر مي‌شمارد. و در آخر راهكارهايي را جهت عدم گرايش به سحر و جادو براي مخاطبان قرآن، بر مي‌شمرده است.