پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از راه‌هاي شناخت و تحليل انديشه‌ها، مقايسه تطبيقي نظرات علماء انديشمند با يكديگر است. از آنجايي كه برداشت‌هاي نادرست انسان مدرن از زندگي، فقدان معنويات و هجوم افكار منفي او را به پوچي در زندگي سوق داده است؛ بررسي معناي زندگي از ديدگاه انديشمندان اسلامي موجب رهايي انسان از تحير و سرگرداني و انديشه‌هاي نادرستي خواهد شد كه پژوهش حاضر درصدد است با هدف رفع اين مشكلات به روش توصيفي- تحليلي به اين پرسش پاسخ دهد كه چگونه با بررسي تطبيقي نظرات ملاصدرا و علامه جعفري مي‌توان به معناي صحيح زندگي رسيد. بررسي بيشتر در اين مساله از آنجايي حائز اهميت است كه موضوع معنا داشتن زندگي منحصر به گذشته نبوده بلكه در دوران معاصر بي‌توجهي به اين امر باعث شده كه حركت در مسير خلاف فطرت بشري اتفاق افتد، خصوصاً كه تاملي در راه كارهاي ملاصدرا و علامه جعفري سبب ايجاد معرفت افزايي گشته كه در صورت عمل، معضل پوچ گرايي و بي‌معنايي را در بين نسل جوان برطرف خواهد نمود. غايت انسان‌شناسي در نگاه ملاصدرا علامت‌گذاري راه و رسيدن به كمال و سعادت انسان در حيات مطلوب است. حال اگر انسان به معرفت نفس نائل نگردد و طريق تهديب نفس پيشه نكند با فاصله از خويشتن و دورشدن از مسير كمال به پوچي و بي‌معنايي خواهد رسيد. علامه جعفري نيزعلت اصلي بحران معنا را گم شدن هويت انسان از خود حقيقي اش در لابلاي عوامل طبيعي مي‌داند. در نگاه وي زيستن در حيات معنادار، زيستن درحيات معقول است كه انسان خود را درمجموعه بزرگي به نام جهان هستي كه پايانش منطقه جاذبه الهي است،‌ در مسير تكامل مي‌بيند. بررسي تطبيقي ديدگاه صدرالمتالهين با علامه جعفري نشان مي‌دهد كه مباني فكري و ديني آنها مشترك بوده و از نظر پارادايمي انديشه هاي هر دو متفكر نزديك به هم مي‌باشد؛ اما ملاصدرا در مساله معناي زندگي ديدگاه منسجم و پيوسته ندارد و با توجه به هدفي كه براي انسان در حكمت متعاليه بيان مي كند، مي‌توان معناداري زندگي را نتيجه گرفت، در حالي كه نگاه علامه جعفري، مساله محور بوده و از آثار ايشان هويداست كه وي نگاه خاص و محوري به انسان و معناداري زندگي داشته است و همين امر سبب شد كه آثار متعددي را در اين زمينه به نگارش درآورد.