پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

كلمه لعن و واژگان مرتبط با آن از واژگان پركاربرد در قرآن و روايات است. در سيره ائمه اطهار و معصومين (سلام الله عليهم) مواردي از لعن اشخاص و افراد ديده مي شود. نگاهي بر تاريخ مسلمانان نشان مي دهد كه در طول تاريخ گروهي از مسلمانان، گروه ديگر را لعن و سب كرده اند و گاهي تا حد تكفيرپيش رفته اند. آنان اين رفتار خود را مستند به گزارش هاي تاريخي و حديثي مي دانند كه كار خويش را نه تنها جايز بلكه گاه مستحب مي دانندگروهي از عالمان به وجود لعن در قرآن و روايات استناد كرده اند و آن را مجوز لعن با نام و نشان مخالفان و دشمنان قرار داده اند. آنچه در اينجا اهميت دارد، تحليل و شناخت دقيق سيره معصومين (عليهم السلام) در مواجهه با لعن، چگونگي و شرايط آن است. لعن به معناي طرد نمودن، دور ساختن از روي خشم است كه شخص ملعون و مشمول لعن عقوبت مي رسد و در دنيا از رحمت و توفيق الهي محروم مي شود. روش بحث در اين پژوهش روش توصيفي- تحليلي است كه سعي شده است در ابتدا مفاهيم و كلياتي در اين زمينه بيان شود و در مرحله بعد به تحليل لعن مخالفان در فرمايشات پيشوايان معصوم (عليهم‌السلام) و در آخر تحليل لعن مخالفان در سيره عملي توسط پيشوايان معصوم (عليهم‌السلام) بيان شده است. نتيجه اي كه حاصل شده اين است كه سيره و فرمايشات حضرات در مورد لعن تفاوت و تناقضي ندارد و مطابق با آيات قرآن مي باشد.