پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در نگاه قرآن كريم، تمام اجزاي هستي داراي صفاتي همچون هدفمند، تسليم، سنجيده، زيبا و قدسي، تسبيح گو و سجده كننده در برابر پروردگار هستند. درك هر كدام از اين اوصاف ميتواند آثار قابل توجهي در ايجاد و ارتقاي اخلاق زيست محيطي انسان  فراهم آورد؛ چراكه اين اوصاف گوياي آن هستند كه همه هستي داراي شعور و در پي كمال خويش بوده، داراي حقوق ويژه خود هستند. اهميت پرداختن به اخلاق زيست محيطي به اندازه خود بحران محيط زيست است. اين اهميت زماني بيشتر احساس مي شود كه نظريه پردازان و انديشمندان در طي سالهاي اخير توانسته اند از ابعاد بحران محيط زيست با تكيه بر اخلاق بكاهند؛ و با توجه به وضعيت بحران آب و اينكه گونه هاي نادر حيواني و درختان در معرض كامل نابودي قرار دارند، ضرورت پرداختن به اين موضوع در اولويت قرار گرفته است. بر همين اساس، هدف از انجام اين پژوهش بررسي ارتباط تسبيح گويي موجودات عالم با حفظ محيط زيست مي باشد و تلاش شد تا با اتكا به قرآن كريم و آموزه هاي وحياني، تأثير ايمان به خدا و تسبيح موجودات در حفظ محيط زيست مشخص شود. در جمع آوري مطالب از روش كتابخانه اي از طريق فيش برداري استفاده شده است و پردازش مطالب به روش توصيفي – تحليلي بوده و پس از بررسي اين نتيجه بدست آمده است كه همه موجودات حتي جمادات گرچه در ظاهر زنده نيستند اما در واقع زنده و آگاهند و گوياي تسبيح حق اند و زيبايي و عظمت حق را مي بينند و از خالق و اصل او آگاهي كامل دارند، بنابراين، تبيين اخلاق زيست محيطي براساس مفهوم خداباوري ميتواند رويكرد جامع تري در مقايسه با تعامل انسان با محيط زيست باشد. انسان خداشناس با اين رويكرد سعي مي كند با پيروي از آموزه هاي قرآن كريم در حفظ و حراست از محيط زيست بكوشد زيرا خداوند را ناظر رفتار خود با طبيعت مي داند و به محيط زيست به عنوان يك حق جمعي مي نگرد و مانع از پايمال شدن حق ديگران مي گردد.