پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

رزق به معناي بخشش و عطاي دائمي خداوند نسبت به موجودات است كه مي‌تواند مادي يا معنوي باشد. رزق و روزي از جمله مسائل مهمي است كه خداوند متعال در آيات متعددي از قران كريم بدان اشاره فرموده است. رزق داراي دو بعد مادي و معنوي است. در روايات معصومين (عليهم السلام) توجه به رزق معنوي به مراتب بيشتر از رزق مادي است. رزق و روزي نقطۀ اتصال و ارتباط انسان و موجودات با خداوند سبحان مي‌باشد و خداوند روزي موجودات را ضمانت و آن را به اندازه نازل مي‌فرمايد. رزق و روزي با مرزوقين تناسب داشته و هر مرزوقي روزي مناسب با وجود خود را به صورت مقدر دريافت مي‌نمايد. مقدر بودن روزي بندگان با تلاش و كوشش آنها براي جلب روزي منافات ندارد. فراخ دستي و تنگدستي بندگان داراي اسباب و عواملي است كه بعضي از آنها ساختگي و برخي ذاتي و طبيعي است و پاره‌اي ديگر به جهت سنن و قوانين الهي از قبيل آزمايش و ... مي‌باشد. افزايش رزق و روزي داراي علل و عوامل فراواني است كه انسان مي‌تواند با به كار بستن آنها بركات و مواهب مادي و معنوي را به سمت خود جلب نمايد. برخي از اين عوامل مادي و معنوي عبارت‌اند از صله رحم، ازدواج، انفاق، تقوا و پرهيزكاري، دعا كردن و نيكوكاري با برادران ديني و..... با توجه به اهميت مساله رزق و نقش آن در زندگي انسان لازم و ضروري است كه عوامل ازدياد رزق مادي و معنوي در ابعاد فردي و اجتماعي از ديدگاه قرآن و حديث بررسي شود،لذا پژوهش حاضر با هدف توصيفي، تحليلي عهده‌دار پاسخگويي به سؤال اصلي عوامل ازياد رزق مادي و معنوي در قرآن و حديث كدامند؟ مي‌باشد و روش جمع آوري اطلاعات به صورت كتابخانه‌اي و با استناد به منابع روايي، حديثي و تفسيري است.