پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

اعتقاد به مهدويت و امام مهدي(عج) از جمله اعتقادات ضروري و مورد اتفاق تمام مسلمانان بوده و هست. اهل‌سنت و شيعه در طي اعصار و مرور قرن‌ها بر اين موضوع اتفاق‌نظر دارند كه يك نفر از اولاد رسول خدا(ص) و از فرزندان علي(ع) و فاطمه(س) كه صفات و علاماتش در احاديث فراواني ذكر شده، هنگامي كه دنيا پر از ظلم مي‌شود، ظهور نمايدو جهان را پر از عدل و داد نمايد. همه او را هم‌نام و هم‌كنيه‌ي پيامبر(ص) و ملقب به "مهدي" معرفي كرده‌اندو همه اتفاق دارند تا او ظهور نكند، سير عالم تغيير نخواهد كرد و تا او نيامده، بشر بايد منتظر او باشد و بداند كه سرانجام همه‌ي تباهي‌ها، به راحتي و آسايش مبدل مي‌شود و مستكبرين و مفسدين ريشه‌كن خواهند شد. مهدويت، يعني اعتقاد به امام مهدي(عج)، منجي عالم، پيشواي معصوم و رهبر انسان‌ها كه از طرف خداوند هدايت شده و در آخرالزمان براي هدايت مردم و برپايي عدل ظهور خواهد كرد كه جنود شيطان و مستكبران جهان را نابود مي‌كند و جهان را پر از عدل و داد مي‌كند. تنها تفاوت آنان در مهدويت نوعي و شخصي است كه شيعه معتقد به مهدويت شخصي است واهل سنت قائل به مهدويت نوعي است . از جمله كساني كه درباره‌ي مهدويت نقدهايي دارد، "ابن‌تيميه" است. در كتاب "منهاج‌السنةالنبويه" نقدهايي بر شيعيان وارد نموده است. در اين نوشتار، در صدد هستيم تا ديدگاه ابن‌تيميه ـ كه رهبر فكري وهابيت است ـ را درباره‌ي امام مهدي(عج) بررسي و نقد كنيم و عقايد حقه‌ي شيعه را بيان نماييم. باتوجه به دشمني ابن تيميه نسبت به شيعيان و تهمت‌هايي كه به آنان زده است، در اينجا ديدگاه وي مورد بررسي قرار گرفته است و ديدگاههاي بزرگان شيعه هم در رد وي مطرح شده است.