پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

طبق آيه هفتم سوره آل عمران، آيات قرآن برخي جزء محكمات و برخي جزء متشابهات هستند. محكمات داراي معناي صريح بوده و متشابهات با معاني احتمالي از طريق ارجاع به محكمات تبيين مي گردند. مفسران اعم از شيعه و اهل سنت در مورد معطوف بودن راسخون في العلم به الله در آيه هفتم سوره آل عمران آراء گوناگوني دارند. مفسران شيعه معتقد به عطف راسخون به الله بوده و طبق روايات، ائمه اطهار ( عليهم السلام) را عالم به تاويل آيات متشابه مي دانند. مفسرين اهل سنت نيز به بحث ادبي ذيل آن پرداخته و البته اختلافاتي نيز در اين ميان وجود دارد كه پرداختن به اين مسأله ضروري مي نمايد. هدف مهم اين پژوهه نيز شناخت آراء ادبي مفسرين و حل تعارض اقوال آن هاست. از مفسرين شيعه مرحوم علامه طباطبايي نظر متفاوتي ارائه كرده است. علامه طباطبايي پيامبر اكرم و اهل بيت ايشان را عالم به تأويل آيات متشابه مي داند اما راسخون في العلم در آيه هفت سوره آل عمران را كساني غير از ايشان مي داند. اين پژوهش به روش توصيفي تحليلي به تبيين آراء و اختلاف آن ها مي پردازد و در پايان نظر نهايي را مورد توجه قرار مي دهد.قرآن كريم همه انسانها را خلق شده بر فطرت توحيدي دانسته و به همين دليل شايستگي اوليّه هدايت شدن به وسيله قرآن را دارند. از اين جهت قرآن، خورشيد هدايتي است كه توانايي هدايت همه بشر را دارد و نوري است كه هدفش خارج كردن همه مردم از ظلمات است. اين هدايت عام همان هدايت تشريعي و راهنمايي علمي و ارائه طريق است و پس از اين، اختيار با خود مردم است كه اين هدايت و اين نور را بپذيرند يا نه. هدايت تشريعي از آنجا كه هدايتي ‌علمي است، در عمل و رفتار قابل تخلّف و عصيان است لذا برخي كوري و ضلالت و گمراهي را بر نور و هدايت ترجيح دادند. اين افراد هدايت قرآن را نمي پذيرند و در نتيجه تنها مومنان و متقين با پذيرش هدايت از قرآن بهره مي برند.