پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

خداي متعال انسان را آفريده تا او با افعال اختياري خود، به كمال برسد. از اين نظر، هدف نهايي آفرينش انسان، تقرب به خداي متعال است. و خداوند براي نزديك شدن انسان به اين هدف، سنت هايي را در زندگي بشر، جاري كرده است. كه يكي از اصيل ترين آنها، سنت ابتلا و امتحان است. مؤمنان نيز كه هدايت الهي را توسط انبياء دريافت كرده و آن را پذيرفته اند و با ايمان و عمل صالح تلاش مي كنند شكر نعمت هدايت را به جا آورند، مراتبي از ابتلا دارند كه مخصوص آن ها است؛ اما چون همه در يك سطح نيستند، ابتلاهاي آنها، با اهداف و اغراض تربيتي متفاوتي انجام مي گيرد. گاهي اين ابتلائات با ابزار خوشايند اتفاق مي‌افتد و گاهي با ابزار ناخوشايند. ابتلائات مؤمنان با فلسفه هاي خاص و گستردگي زماني و مكاني صورت مي گيرد. و راه هاي پيروزي و برون رفت از اين ابتلائات، در قرآن و روايات مطرح شده است. از جمله اين راه‌ها مي‌توان، وحدت شخصيت در سايه علم به حضور در محضر خدا، استمداد از نيروي ايمان و تقوا، صبر و شكيبايي، توكل و عبادت، توجه به تاريخ پيشينيان و گذرا بودن حوادث اين جهان را نام برد. تبيين صحيح حوادثي كه مؤمنان با آن مواجه بوده اند و هستند، مي تواند شوق به زندگي را در آنان افزايش داده و آنها را در پيمودن راه دشوار زندگي مؤمنانه، به پيش ببرد. محقق در اين پژوهش تصميم دارد با مراجعه به آيات قرآني مرتبط با موضوع و با استفاده از ديدگاه هاي مفسران، با شيوه توصيفي – تحليلي به دنبال پاسخ به اين سوال است كه؛ « با توجه به آيات قرآن، ابتلائات مؤمنان، چگونه بررسي و تحليل شده است؟»