پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

سلامت و بهداشت از ضروريات اوليۀ و نياز اساسي براي داشتن خانواده و جامعۀ سالم است. راهبرد اسلام در خصوص بهداشت و سلامت مشخص و واضح است و علماي اسلام از ابتدا تاكنون درزمينۀ سلامت و بهداشت تن و روان بشر كوشيده‌اند. دوران صفويه به دليل بنيان‌گذاري حاكميت شيعي در سراسر ايران براي اولين بار در تاريخ و قدرت و نفوذ بسيار زياد علما در حاكميت صفويان از اهميت زيادي برخوردار است و مي‌طلبد تا كاركردهاي مثبت و منفي علماي آن دوران بازتحليل شده و نقاط ضعف و قوت براي طرح راهبردهاي آتي شناسايي گردند؛ زيرا بدون بررسي و تحليل موشكافانۀ عملكرد علماي عصر صفوي، نمي‌توان به ظرفيت حقيقي علما در اوج قدرت پي برده و در آينده با الگو گيري از گذشته به اهداف درست دست يافت. لذا تحقيق حاضر به هدف تحليل عملكرد علماي شيعه در مقطع تاريخي صفويه و در محدودۀ سلامت و بهداشت عمومي، به روش تحليلي- توصيفي و رويكرد اسنادي به سرانجام رسيده است. برآيند تحقيق گوياي اين است كه علماي عصر صفويه درزمينۀ بهداشت و سلامت عمومي جامعه از ظرفيت و داشته‌هايشان استفاده برده و براي نهادينه‌سازي فرهنگ بهداشتي مبتني بر سبك زندگي فردي و جمعي ائمه و اهل‌بيت و آموزه‌هاي اسلامي سعي مشكور و توجه زيادي مبذول داشته‌اند. كاستي‌هاي برآمده از متن تاريخ در آن دوره درزمينۀ بهداشت و سلامت نيز حاصل عدم ياري سلاطين و مردم با علما بوده و نه كاهلي و كم‌كاري علماي شيعه.