پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

بر اساس جهان‌بيني مكتب پيامبران الهي، با سپري شدن دوران زندگي دنيا و فرارسيدن مرگ، روح آدمي از بدن جدا شده و به عالم برزخ منتقل مي‌گردد و در آنجا، به حيات خود ادامه مي‌دهد. مرگ نخستين منزلگاه از منازل آخرت و آخرين منزل از منازل دنياست؛ همچنين در آيات متعددي از قرآن كريم و در احاديث بسياري بر ذكر موت و به ياد مرگ بودن تأكيد شده. همه عقايد ديني در رفتار انسان مؤثرند هرچند تأثير آنها يكسان نيست. از ميان عقايد ديني، اعتقاد به معاد و مرگ‌انديشي يكي از نافذترين و مؤثرترين باورها در جهت‌دادن به رفتار آدمي و تربيت و اصلاح اوست. مرگ، نزديك‌ترين چيز به انسان است، ولي آن را دورترين مي‌داند و گاهي اوقات آن را فراموش مي‌كند. اينكه بدانيم فرصتمان در اين دنيا محدود است به ما انگيزه‌ي زندگي‌كردن به معناي واقعي را مي‌دهد. انديشيدن به ماهيت نامطمئن زندگي اين ديدگاه را مي‌دهد كه بتوان به مسائل عميق نگاه كرد؛ لذا اين پژوهش تلاش نموده است با روش توصيفي - تحليلي و با استناد منابع كتابخانه‌اي معتبر به آثار و فوايد مرگ‌انديشي از ديدگاه علامه محمدحسين طباطبايي مورد تحليل و بررسي قرار دهد. نتايج حكايت از آن دارد كه ايمان به حيات رستاخيز يكي از اساسي‌ترين راه كارهاي جلوگيري از فساد و تباهي بشر بخصوص در زمينه مسائل فردي و اجتماعي به‌حساب مي‌آيد و نوع زندگي وي را تحت‌تأثير قرار مي‌دهد كه رعايت آنها باعث بهترشدن زندگي براي همه مي‌شود، و از ديدگاه عامه طباطبائي مرگ انديشي داراي آثار فردي و اجتماعي مي باشد كه اين آثار عبارتند از: مسئوليت‌پذيري، عدالت و امنيت اجتماعي، صبر و خويشتن‌داري در مشكلات و پيشامدها، فداكاري و ايثار در حين نيازمندي خود، هدفمندي زندگي، اميدواري، تحكيم روابط انساني و تعهدپذيري و آينده‌نگري.