پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در خاتمه اديان آسماني، اسلام به عنوان آخرين دين الهي تا به روز قيامت مسئوليت هدايت انسان ها را به عهده گرفته است، لذا بايد به مسائل روز جامعه بشري و رابطه آن با تكنولوژي به وجود آمده در ساختار نظام فرهنگي ، هنري، بهداشتي و مسائل جديدالظهورتوجه كرد و اينكه در قرن معاصر عضو درماني و يا به عبارت كامل تر پيوند اعضا به جايگاه مهمي رسبده است،كه يكي از مهم ترين دغدغه هاي انسان بوده و بر اين امر جدايي كه از جانب شارع مقدس نيز برآن تاكيد فراوان شده ،به شيوه هاي گوناگون مادي و معنوي ودر قالب انفاق وايثار و گذشت تحقق مي پذيرد. از جمله مسايل مهم،مبتلا به و تا حدودي فراگير كه در پرتو فقه نوين بايد به آن پاسخ داده شود. مساله جواز يا عدم جواز اهداي اعضا بدن محكومين به قصاص ونيز افراد متوفي ونيز افراد دچارمرگ مغزي است . يافته ها حاكي از آن است كه فقها در رابطه با اهداي عضو محكومين به اعدام دو دسته شده اند:به گونه اي كه گروهي با مباني فقهي نظير:نجاست اعضاءقطع شده،حرمت مثله كردن و حرمت اضرار به نفس اين كار جايز نمي دانند ودر مقابل گروهي ديگر از فقها با تمسك به برخي از ادله نظيرآيات و قاعده سلطنت به جواز چنين عملي قايل شده اند. با بررسي ادله وديدگاه هاي طرفين،قول به جواز اهداي عضو محكومين به اعدام ترجيح داده شده است.