پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

چكيده: عصر حكومت سلسله قاجار در ايران، عصر رونق و رواج عزاداري براي امام حسين(ع)بوده است. در اين دوران، علاوه بر رشد عزاداري و شركت همه قشرها و گروه ها در مراسم عزاداري، شيوه هاي نويني در عزاداري پديد آمد كه در عصر صفويه وجود نداشت. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﻮل روﻳﻜﺮدي و ﻣﺤﺘﻮاﻳﻲ در ﻋﺎﺷﻮراﻧﮕﺎرﻳﻬﺎي اﻳﻦ دوره ﺑﺮرﺳﻲ اﺳﺘﻨﺎدﻫﺎي ﻋﺎﺷﻮراﻧﮕﺎرﻳﻬﺎ از ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺷﻴﻌﻲ و اﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺑﺴﻴﺎر ارزﺷﻤﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﭘﮋوﻫﺶ حاضر در راستاي بررسي استنادهاي شيعي و سني عاشورانگاريهاي دروه قاجاريه است و با روش توصيفي – تحليلي و با گردآوري داده هاي از منابع كتابخانه اي، ميزان استناددهي به منابع شيعه و سني را مشخص نموده است. يافته‌هاي پايان نامه حاكي از آن بود كه بيشترين استفاده از منابع شيعي چون كامل الزيارات، بحارالانوار، الارشاد، مثيرالاحزان در سده هاي چهارم و ششم ويازدهم بوده است و منابع اهل سنت نيز بيشتر تاريخ طبري، صحيح مسلم و در سده سوم بيشترين بهره را برده اند. همچنين نشان داده شد كه ﺟﺎﻳﮕﺎهﻋﻠﻤﻲ اﺳﺘﻨﺎدﻫﺎيِ ﻋﺎﺷﻮراﻧﮕﺎرﻳﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ دوره ﻣﻴﺎﻧﻲ اﺳﺖ، از ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻋﻠﻤﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮي ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ. ﮔﺮﭼﻪ ﻋﺎﺷﻮراﻧﮕﺎران اﻳﻦ دوره ﺑﺎ دﻳﺪﮔﺎﻫﻲ ﻫﻤﮕﺮاﻳﺎﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ رواﻳﻲ اﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮔﺰارشﻫﺎي ﺷﻴﻌﻲ و اﺗﻤﺎم ﺣﺠﺖ ﺑﺮ آﻧﺎن، ﺑﻪ ﻣﺘﻮن اﻫﻞ ﺳﻨﺖ اﺳﺘﻨﺎد نموده اند. .