پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

حفظ حريم افراد به رسميت شناختن حدود و مرزهاي بين خود و ديگران است. افراد داراي دو نوع حريم، يعني حريم خصوصي و حريم عمومي مي‌باشند. حريم خصوصي به معناي قلمروي از زندگي يك فرد است كه آن فرد نوعاً و عرفا يا به اعلان قبلي انتظار دارد كه ديگران بدون رضايت وي به اطلاعات راجع به آن قلمرو، دسترسي نداشته باشند. حريم عمومي با قرارداد اجتماعي و گذر از حريم حوزه خصوصي به وجود مي‌آيد. ازآنجاكه رعايت حق حريم خصوصي و عمومي باكرامت، حيثيت و شرافت انسان ارتباط ناگسستني دارد و با توجه به اينكه با پيشرفت علم و تكنولوژي و توليد ابزارهاي پيشرفته، امكان نقض حريم خصوصي و عمومي افراد تسهيل شده است؛ لذا اهميت و ضرورت دارد تا حفظ حريم خصوصي و عمومي به‌منظور حفظ از صيانت و شرافت و حيثيت انساني از ديدگاه آيات و روايات موردبررسي قرار گيرد. تحقيق حاضر به روش توصيفي – تحليلي به هدف تبيين مهم‌ترين يافته‌هاي تحقيق نشان‌دهنده آن است كه درآيات و روايات براي حفظ حريم خصوصي احكامي همچون حرمت استراق سمع، حرمت افشاء سر و حرمت تجسس وضع گرديده است. همچنين درآيات و روايات جهت حفظ حريم عمومي به مواردي همچون وضع قوانين، اجراي قوانين و اجراي عدالت اجتماعي پرداخته‌شده است.