پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

آنچه كه از تحليل تاريخي و محتوايي نامه هاي ائمّه (عليهم السّلام) تا عصر امام صادق (عليه السّلام) هويدا مي شود، اهميت، ضرورت و كاربرد استفاده از ابزاري به نام «نامه» است. نامه ها در دسته اسنادي قرار مي گيرند كه از توان و قابليت انتقال، تفهيم و ارزشگذاري مباحث «امامت» برخوردارند. موضوعاتي كه در زمينه مسئله ي «امامت» در نامه ها مشاهده مي شوند عبارتند از: بيان فضائل ائمّه (عليهم السّلام) كه به منظور تلاش هرچه بيشتر امامان معصوم (عليهم السّلام) در جهت حذف مقام «امامت» از غاصبان و تحويل آن به صاحبان اصليش، به وفور يافت مي شوند. تأكيد بر ويژگي هاي امامان از قبيل شجاعت، دشمن شناسي و ... نشان دهنده ي استحقاق آنان براي پذيرش چنين جايگاه و منزلتي است. افشاي چهره ي نفاق گونه، دروغين و سودجويانه ي دشمنان كه از أهمّ مضامين نامه ها محسوب مي شود. همه ائمّه اطهار (عليهم السلام) براي آنكه به دشمنان شان بقبولانند كه خلافت حقّ مسلّم آنان است و در اين راستا از امتيازاتي برخوردارند كه خصم آن ها ندارد، از يك روش و معيار واحد بهره برده اند. اين روش و معيار عبارت است از افشاي چهره ي قبيح دشمنان، بيان فضايل عترت پيامبر(صَلَّي اللهُ عليهِ و آله وَسَلَّم) و مقايسه اين فضايل با آنچه از بدي ها كه در دودمان دشمنان شان وجود دارد. اين شيوه دليل معتبري در سلب خلافت از آن ها به شمار مي رود. نامه هاي امام حسين (عليه السّلام) به معاويه و يزيد با هدف پرده برداري از نقشه هاي شوم و جنايات آن ها، به بزرگان بصره و مردم كوفه بيانگر پيروي از همين روش و مشابه روش پدر بزرگوارشان مي باشد.