پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

هدايت به معنا نشان دادن راه درست مقصد همراه با لطف و بار معناي مثبت مي‌باشد. در اصل هدايت از شئون ربوبي پروردگار جهانيان مي‌باشد كه خداوند مستقلاً به آن مي‌پردازد وجود «امام»، مصداق و مظهر كامل لطف الاهي براي مكلفان، حافظ و مجري احكام شريعت، مقتداي امت و فلسفه آفرينش است. چگونگي تحقق اهداف و آثار ياد شده از طريق امام غايب، پرسشي است كه از دير زمان مطرح بوده و از سوي پيشوايان معصوم و عالمان اماميه به آن پاسخ داده شده است. نوشتار حاضر هدايت را در دو قلمرو «تكوين» و «تشريع» مورد پژوهش قرار داده است. حفظ شريعت، هدايت باطني، رهبري علمي و سياسي با واسطه، عنايت‌هاي ويژه، ارتباط از طريق دعا و زيارت؛ موضوعاتي است كه اين نوشتار به آن‌ها پرداخته است. وجود امام زمان، هر چند غايب اند، دو گونه فايده ي تكويني و تشريعي دارد . فائده ي تشريعي وجود آن حضرت، بر سه گونه است . مهم ترين آن هدايت خلق است و مشهورترين لقب آن حضرت، يعني «مهدي » ، بر آن دلالت مي كند. آنچه در پايان‌نامه به آن پرداخته خواهد شد هدايت امام غايب در قلمرو تكوين و تشريع در زمان غيبت ايشان است، حاصل بررسي منابع ذكرشده آن بود كه نويسندگان بيشتر روي مسئله هدايت الهي علاوه بر مفهوم شناسي انواع هدايت، ويژگي‌ها و هدايت اولياي الهي تأكيد شده، اما در اثر حاضر هدف آن است كه علاوه بر مفهوم شناسي به انواع هدايت ائمه معصومين خصوصاً امام زمان7 در زماني كه در غيبت كبري به سر مي‌برند پرداخته شود.روش تحقيق در اين پايان‌نامه، بر اساس راهبردها، روش توصيفي و تحليلي است و روش گردآوري مطالب، روش كتابخانه‌اي است، اين پايان‌نامه در سه فصل به رشته تحرير درآمده است؛ فصل اول: كليات و مفهوم شناسي،فصل دوم: هدايت تكويني امام زمان 7 در عصر غيبت،فصل سوم: هدايت تشريعي امام زمان 7 در عصر غيبت