كاركردهاي تربيتي شكر از منظر قران و احاديث

شناسه محتوا : 37185

1401/06/29

تعداد بازدید : 25

چكيده شكر گزاري در برابر خداوند وظيفه بندگي و نشانه عبوديت مي باشد و قدر داني از خداوند يا مخلوقين ، آثار و پيامد هاي فردي و اجتماعي و هيمنطور دنيوي و اخروي به همراه دارد. بايد گفت سپاسگزاري بر زبان آوردن الفاظ نيست كه بر سبيل تكرار و به منظور ساقط شدن بار تكليف ادا گردد بلكه شكرگويي مرحله‌اي بالاتر و رتبه‌اي ژرف‌تر دارد انسان شاكر در فيض هستي و سرچشمه رحمت و نعمت الهي تفكر مي‌كند و از رهگذر اين‌ انديشه به باوري مي‌رسد كه رشته هستي او را به طور عملي و عيني به بارگاه پروردگار ربط مي‌دهد. چنين تفكر و باوري موجب مي‌شود كه انسان حتي لحظه‌اي از عمر خود را تباه نسازد و اوقات گرانب‌هاي خويش را به عبث نگذراند و از تلاش در جهت تزكيه و سبقت در تحصيل خيرات و كمالات دست بر ندارد و براي نيل به مكارم و فضايل اهتمام ورزد. بررسي روش‌هاي به كارگيري آيات درموضوع شكر ، با بهره‌وري از روش كتابخانه‌اي در گردآوري داده‌هاي اوليه، و شيوه توصيفي- تحليلي در تدوين داده‌پردازي شده است كه در مرتبه نخست، بيان مفهوم شكر ودر مرحله بعد به بررسي شكر به عنوان شيوه تربيتي فردي و اجتماعي با تكيه بر آيات و روايات پرداخته شده است. همچنين به كاركرد هاي تربيتي دنيوي و اخروي شكر از منظر آيات و روايات نيز اشاره شده است. همچنين سه فرضيه مورد برسي قرار مي گيرند 1 : كاركرد هاي تربيتي شكردرحوزه فردي در پرتو آيات و روايات شامل بصيرت و آگاهي، آرامش رواني ، درك و فهم آيات الهي، حصول به مقام خليفه الهي ، برخورداري از رحمت الهي و احسان الهي است2 :كاركرد هاي تربيتي دنيوي شكر در حوزه اجتماعي در پرتو آيات و روايات شامل رشد و تكامل جامعه ، اصلاح امور زندگي ، تداوم نعمت بر جامعه ، پرهيز از محرمات الهي ، رشد اقتصادي جامعه و هدايت الهي است ، 3 : كاركرد هاي تربيتي اخروي شكر در پرتو آيات و روايات شامل موفقيت در امتحان الهي ، رهايي از عذاب الهي ، مغفرت الهي ، ورود به بهشت ، برخورداري از پاداش الهي ، قبولي اعمال و بهره مندي از نعمت هاي الهي است. با توجه به نتايج داده ها مشخص شد كه كليه فرضيات اين پژوهش از منظر آيات و روايات و منابع هاي متعبر مورد تاييد قرار مي گيرد .
پدیدآورندگان
  • : سطح3
  • : تفسير و علوم قرآن
  • : تهران
  • : ری
  • : تهران - ری - مؤسسه آموزش عالی حوزوی حضرت عبدالعظیم «علیه السلام»