پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در اين تحقيق، به بررسي ويژگي‌ها و مؤلفه‌هاي معناي وحدت در قرآن با كليات، جزئيات و روابط درون‌متني آن به‌صورت نظام‌مند و سيستماتيك با استفاده از روش دانش معناشناسي پرداخته شد. با بررسي و تحليل معناشناسي واژه وحدت روشن شد كه بر خلاف معناي لغوي آن كه عبارت است از يكي شدن، گرايش و تمايل به يكديگر و همبستگي قوم؛ اين واژه داراي گستره معنايي بسيار وسيع تري است. در واقع مي توان نزديك شدن فرقه هاي اسلامي به يكديگر، با حفظ كيان و ماهيت آنها را از معناهاي حقيقي وحدت به شمار آورد. براي بررسي دقيق تر معناشناسي وحدت، به تبيين مصاديق آن با بهره گيري از آيات قرآن كريم پرداخته شد كه از جمله اين مصاديق مي توان به وحدت در اديان آسماني، وحدت در هدف از ارسال انبياء و رسولان، و وحدت در امت اشاره نمود. نكته ديگري كه اين پژوهش بدان دست يافت آن است كه گرچه نمي توان به وجود ترادف مطلق در واژگان قرآن كريم اعتقاد داشت و نمي توان واژگان جانشين و هم نشين با واژه وحدت - از جمله اقامه دين، اعتصام به حبل و... - را دقيقا مترداف با واژه وحدت دانست؛ اما بايد توجه داشت كه هركدام از اين الفاظ، شأني از شنون وحدت و وجهي از وجوه آن را تبيين مي نمايند و در روشن سازي گستره وحدت تاثير بسزايي دارند.