پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

در متون فقهي عفت به معناي خودنگهداري از تسلط شهوت و به معناي پاكدامني است، از نظر فقها حد واسط ميان شره و خمودگي و حالتي در وجود انسان است كه او را از انجام محرمات باز مي‌دارد؛ صيانت به معناي حراست و محافظت است و صيانت از عفت عمومي يعني حفاظت و نگهداري از هر آنچه كه باعث غلبه شهوت بر مردم مي‌شود، بنابراين اين تحقيق به روش توصيفي تحليلي به بررسي عوامل صيانت از عفت عمومي از ديدگاه فقهي مي‌پردازد. از آنجا كه دامنه عفت عمومي بسيار گسترده است اما در اين تحقيق، عفت در نگاه، گفتار، پوشش، امور اداري و نظام آموزشي و امور مربوط به نظام درمان پرداخته شده است؛ يافته‌هاي حاصل از اين تحقيق نشان مي‌دهد كه برخي از اين عوامل از ديدگاه فقها عبارتند از: امر به معروف و نهي از منكر، ترويج حجاب و حفظ تقوا، پاك‌ بودن محيط، تربيت خانوادگي، علم و آگاهي بر پيامدهاي رذايل اخلاقي، ترك خودآرايي در انظار عموم، عدم اختلاط زن و مرد و اشباع صحيح اميال و خواست‌هاي جنسي و... از بين عوامل ذكر شده كه در نگهداري و پاسداشت عفت عمومي مؤثر هستند برخي مانند: امر به معروف و نهي از منكر، ترك خود‌آرايي، عدم اختلاط با نامحرم، اشباع صحيح اميال جنسي جنبه فقهي دارند و موارد باقي مانده نيز صرفاً جهت حفظ عفت عمومي در جامعه ذكر شده‌اند.