پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

انسان موجودي است اجتماعي با ويژگيهاي منحصر به فرد، از يك طرف نمي تواند نسبت به صفات فردي بي تفاوت باشد،از طرف ديگر زندگي اجتماعي مجبورش مي كند،برخي از محدوديتها را پذيرا باشد. تجسس از مقولاتي است كه گاهي بين تمايلات فردي و زندگي اجتماعي افراد تضادايجاد مي كند. تجسس كردن يكي از مفاهيمي است كه در حوزه هاي فقه و حقوقي كاربرد مهمي دارد، به طور كلي از مفاد حوزه هاي منابع مذكور استفاده مي شود كه اصل اوليه در تجسس، حرمت مي باشد؛ اما حكم حرمت تجسس داراي حدومرز خاصي بوده و بر تمام مصاديق آن نمي توان حكم حرمت را بار كرد، بلكه تجسس در مواردي از حكم مطلق حرمت مقيداستثناء شده و به جواز آن دلالت مي كند. اين تحقيق با استفاده از روش توصيفي - تحليلي كه براساس ادله اسلامي ، حقوقي و مباني اخلاقي نگاشته شده تا مفاهيم حريم خصوصي افراد و ممنوعيت تجسس در قلمروآن را با رويكرد تأمين امينت اخلاقي جامعه مورد بررسي قراردهد، وهمچنين بديهي است استثنائاتي در تجسس وجود دارد كه با رعايت موازين اسلامي و قانوني ضرورت پيدا مي كند؛ كه آن استثنائات هم بر اساس بعضي از مواد قوانين حقوقي وادله عقلي وهمچنين سيره براي موضوعات مختلفي اجازه داده شده است. اين پايان نامه در چهار فصل به نگارش در آمده كه شامل:كليات تحقيق ،بررسي حكم تجسس در قرآن و روايات ؛پيامدهاي تجسس؛ حكم شرعي تجسس و جايگاه حقوقي آن در محاكم قضايي مي باشد.در اين تحقيق تلاش شد با استفاده از منابع متعدد به اين پرسش پاسخ دهد كه: مشروعيت تجسس و گستره ي آن در قضا چگونه است؟در نهايت در پاسخ به اين سوال اين نتيجه حاصل شد كه اصل اوليه در تجسس حرام است،زيرا تجسس در امور افراد به نوعي امنيت فردي واجتماعي را متزلزل مي كند،اما گاهي تجسس از باب مصلحت هم جايز است .