پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

يكي از سنت‌هاي جاري خداوند در طول تاريخ بشر، غيبت حجت خدا بوده است. به طور نمونه حضرت صالح، يونس، موسي، عيسي، خضر عليهم السلام از جمله انبيائي هستند كه داراي غيبتي بوده اند و امام مهدي (عجل الله) نيز از اين سنت الهي مستثني نبوده و داراي غيبتي طولاني هستند. در اين زمان مردم نسبت به وجود ايشان، نگرش‌هاي متفاوتي پيدا مي‌كنند. نكتة ضروري و حائز اهميت آن است كه چرا با وجود شرايط يكسان، كه همان عدم حضور حجت خدا و گسترة فتنه‌ها و بلاهاي متفاوت است، گروهي از مردم نسبت به وجود ايشان و ظهورش دچار شك و ترديد شده وگروهي ديگر به طور كلي وجودش را منكر مي‌شوند و در عين حال گروهي بر اعتقاد خود نسبت به ايشان ثابت قدم باقي مي‌مانند. نوشتة حاضر با استناد به روايات اهل بيت عليهم السلام و متون ديني، در پي تحليل و تبيين عوامل معرفتي و غير معرفتي شك و ترديد و انكار نسبت به امام مهدي (عجل الله) در عصر غيبت و ارائة راهكارهايي جهت ثبات اعتقاد نسبت به ايشان است. نتيجة اين پژوهش آن است كه عوامل مختلفي چون غيبت امام، فريفتگي مردم نسبت به زرق و برق دنيا، فهم نادرست آموزة امامت و پيروي كردن از اكثريت مردم، سبب ايجاد شك وحتي انكار امام مهدي (عجل الله) در عصر غيبت شده و راهكارهايي همچون شناخت امام، انتظار فرج، رفع فقر و تنگدستي از جامعه، تمسك به معارف حقة اهل بيت عليهم السلام، دوري از معاشرتهاي بيهوده در عصر غيبت مي‌تواند انسان را در امر اعتقاد به امام مهدي (عجل الله) در عصر غيبت ثابت قدم نگاه دارد.